به همین دوری، به همین نزدیکی

دیدارهای دور دوم گروهی در یورو 2016 نیز رو به اتمام است و تیم ملی آلمان با یک برد و یک تساوی برابر اوکراین و لهستان، در صدر جدول گروه خود قرار دارد.  

 

اما نمایش های تیم قهرمان جهان چندان مورد رضایت هواداران این تیم قرار نگرفته و تساوی بدون گل و کم موقعیت برابر لهستان با افزایش انتقادها از یوگی و دوستان، این تردید را ایجاد کند که آیا این تیم می تواند پس از چهارمین جام جهانی، چهارمین یورو را نیز از آن خود کند یا خیر.

در وهله نخست باید در نظر داشت که این تیم آلمان، تیم بیست سال اخیر نیست. پس از قهرمانی دراماتیک آلمان در یورو 96، این تیم در جام جهانی 1998 عملکرد کابوس واری داشت، در یورو 2000 در همان مرحله گروهی حذف شد، جام جهانی 2002 با درخشش الیور کان تا فینال بالا آمد، یورو 2004 نیز در همان مرحله گروهی از دور رقابت ها کنار رفت تا نگاه ها به این تیم به عنوان یک تیم همیشه مدعی رنگ ببازد. آلمان در تورنومنت های بعدی کمی اعتبار خود را ترمیم کرد اما باز هم به این تیم به عنوان یک مدعی قهرمانی نگاه نمی شد و سقف توان این تیم رسیدن به نیمه نهایی قلمداد می شد.

اما اکنون در سال 2016 و در حالی که مشابه سال 1998، اولین تورنومنت ملی پس از قهرمانی آلمان در خاک فرانسه انجام می شود، به تیم ملی آلمان با عنوان قهرمان جهان نگریسته می شود. تیمی که برای نخستین بار در تاریخ توانست جام جهانی را در امریکای جنوبی فتح کند، تیمی که در خاک برزیل میزبان جام جهانی را در نیمه نهایی با هفت گل درهم کوبید. پس طبیعی است که تیم ها با احتیاط بیشتری در برابر این تیم قرار گیرند. احتمالا میخاییل ایوانویچ در راهروی ورزشگاه متروپل شهر لیل به شاگردانش گوشزد کرده که رنگ زرد لباس ما را به برزیل تبدیل نمی کند، چه بسا که برزیل بزرگ نیز هفت گل از این تیم دریافت کرد!

البته این نگاه صرفا منحصر به سرمربی تیم ملی اوکراین نیست و بارها شاهد آن بوده ایم که تیم ها از ترس گلباران شدن، با تلاشی مضاعف برابر ژرمن ها صف آرایی کرده اند.

شاید به همین دلیل است که بردهای 1 - 0 را نتیجه ای اقتصادی قلمداد می کنند. شاید یواخیم لوو سرمربی شیک پوش مانشافت نیز نگاهی آلمانی-اقتصادی به این رقابت ها دارد. او قطعا می داند صعود از گروه C کار پیچیده ای نیست، در بدترین حالت با قرار گرفتن در رده سوم گروه نیز می توان به دور حذفی صعود کرد. پس با نتایجی ناپلئونی و نه چندان درخشان سطح انتظارات از تیم قهرمان جهان را تنزل می دهد، مانع اتخاذ سیاست های بیش از حد محتاطانه در رقبا می شود، فشار سنگین قهرمان جهان بودن را نیز از روی شانه های سربازان خود می کاهد.

اما چگونه؟ این تیم دقیقا همان تیم 2014 نیست، کاپیتان خود، زننده گل قهرمانی در ماراکانا و مهاجم اصلی خود در یک دهه اخیر که آقای گل تاریخ جام های جهانی نیز هست را در اختیار ندارد. اما تیم آلمان با وجود این کمبودها و مصدومیت ستاره هایی چون رویس و گندوغان، باز هم جایگزین هایی برای رفع این نقیصه و بی نقص بودندر اختیار دارد. تغییراتی حداقلی در ترکیب اصلی می تواند این تیم را به همان مدعی بی رحم 2014 تبدیل کند. اما در این صورت بازهم شاهد بازی بیش از حد محتاطانه و دوندگی های سرسام آور از سوی رقبا خواهیم بود. پس با بازی دادن به گوتزه ی نا آماده و تضعیف تیم در خط حمله، درخشش در دور گروهی به همراه اعتبار قهرمان جهان ذبح می شود تا آینده نگر ترین کشور دنیا در دور حذفی علاوه بر در اختیار داشتن گوتزه ای آماده تر و خط دفاعی منسجم تر، مسیر ساده تری برای فتح اروپا و نشان دادن اقتدار خود در پیش داشته باشد.

منبع