سه شکست در سه نیمه نهایی؛ پایان عصر گواردیولا؟

منچسترسیتی فصل آینده پپ گواردیولا را به عنوان سرمربی خود روی نیمکت خواهد نشاند تا با این تیم موفقیت های بزرگی کسب کند ولی آنها امسال با مانوئل پیگرینی به جایگاهی رسیدند که پپ با بایرن رسید و حتی امشب می‌توانند جلوتر هم بروند.   

 
چیزی که در طی سه سال اخیر شاهد آن بودیم این است که فوتبال گواردیولا دیگر در مقاطع حساس و بازی‌های مهم،‌ فوتبال برنده نیست.
افتخار حذف بایرن به دیگو سیمئونه و تیم شجاع او رسید. آنها تیمی هستند که برنده سه گانه را شکست داده و حذف کردند و پس از آن نوبت به بایرن رسید ولی چگونه؟ با دفاع سرسختانه و آمادگی برای گلزنی. این فلسفه ی آنهاست.
تیم گواردیولا هر سه سال در نیمه نهایی ها به یک شکل شکست خورد. گلی در سانتیاگو برنابئو به ثمر نرساند،‌گلی در نوکمپ به ثمر نرساند و گلی در ویسنته کالدرون به ثمر نرساند. هر سه بازی در آلیانز آره نا نیز با گل‌هایی که به سادگی توسط تیم‌های اسپانیایی به ثمر می‌رسید همراه بود. هر سال همین داستان تکرار شد. رقابت‌های حذفی به شدت حساسند و جای هیچ اشتباهی وجود ندارد. حذف در سه نیمه نهایی پیاپی به نظر اتفاقی نیست که یک بار رخ داده باشد بلکه بیشتر به یک روند تکراری تبدیل شده است.
البته که بایرن موقعیت‌هایی مقابل اتلتیکو داشت. پنالتی توماس مولر می‌توانست بازی را 2-0 کند و معلوم نبود پس از آن چه اتفاقی رخ می‌داد. در هر صورت، تیم سیمئونه به یک گل نیاز داشت و به راحتی هم به آن رسید. بازی در دقایق پایانی با حملات بایرن همراه بود ولی شاگردان گواردیولا بازی را به شکلی پیش بردند که سیمئونه می‌خواست و تیمش در آن متخصص بود،‌ دفاع تا ثانیه پایانی.
نمی‌توان گفت که او هیچ دستاوردی نداشته است. در حقیقت او 3 بار با بایرن قهرمان بوندس لیگا شده است. بردن سه قهرمانی لیگ در یک کشور جدید دستاورد کوچکی نیست. این موفقیت باعث شد خیلی چیزها از روزی که او روی نیمکت بایرن نشست تا روزی که خواهد رفت پوشیده بماند. گواردیولا فقط موفقیت در آلمان را بلد است. با این حال واقعیت این است که بسیاری از مربیان بایرن مونیخ شرایطی مشابه گواردیولا داشته اند. از سال 1963، بایرن از هر دو جام بوندس لیگا،‌ تقریبا در یکی قهرمان شده است. هیچگاه نشده که بایرن 5 سال موفق به قهرمانی نشود. این چهارمین قهرمانی پیاپی آنها و بیست و پنجمین قهرمانی آنها در مجموع است. انگار که این اتفاق طبیعی است. دنیا روی روال عادی خود می‌چرخد وقتی که بایرن قهرمان بوندس لیگا می‌شود.
از لحاظ اقتصادی،‌ هیچ تیمی نمی‌تواند به گرد پای بایرن برسد. رومینیگه از سال 2002 که روی صندلی مدیریت اجرایی باشگاه نشسته،‌ باشگاه را دچار تحولات عظیمی کرده است. برای همین است که رومینیگه،‌ آلمان را چالش خاصی برای تیمش نمی‌داند و به دنبال موفقیت اروپایی است. برای او بردن بوندس لیگا اتفاق خاصی نیست. او به دنبال سوپرلیگی است که تیم‌هایی نظیر رئال مادرید، بارسلونا و پاری سن ژرمن در آن حضور داشته باشند ولی انگار که تیمش هنوز آماده چنین گام بلندی نیست و ابتدا باید با اتلتیکو کلنجار برود.
نزدیک ترین رقیب بایرن یعنی دورتموند نمی‌تواند مانع پیوستن بازیکنانش به بایرن شود. تا به حال ماریو گوتزه و لواندوفسکی راهی آلیانز آره نا شدند و مت هوملس نیز در آینده ای نزدیک راه هم‌تیمی‌های سابقش را پیش خواهد گرفت. این مکانیزمی است که نه تنها به بایرن اجازه می‌دهد که در بوندس لیگا موفق باشد، بلکه دیگر تیم‌های لیگ را نیز ناکام می‌گذارد. مثل این است که مارک زوکربرگ، برنامه‌های اینستاگرام و واتس اپ را به عنوان تهدیدی برای امپراطوری فیس بوکش ببیند. پاسخ چیست؟ آنها را بخرد. تنها مشکل بایرن این است که تمام ستاره‌هایش را خوشحال نگه دارد.
از این رو،‌ بردن بوندس لیگا یا بردن هر دو جام داخلی برای باشگاه دیگر کافی نیست. وقتی باشگاه وارد چنین فضایی می‌شود،‌ اساس قضاوت‌ها در مورد آنها متفاوت خواهد شد. به لورن بلان در پاری سن ژرمن نگاه کنید. او پس از حذف شدن از چمپیونزلیگ مقابل منچسترسیتی جایگاهش را در خطر می‌بیند. این در حالیست که او برای دومین بار بار در آستانه کسب هر سه جام داخلی فرانسه است ولی برای هواداران و باشگاه، این جام‌ها اهمیت زیادی ن