تیم منتخب خارجی بایرن مونیخ مقابل تیم منتخب آلمانی بایرن مونیخ از سال 2000

باواریایی ها در حال حاضر تیمی با بازیکنانی با ملیت های مختلاف و گسترده هستند، اما در حال حاضر آنها ملی پوشان آلمانی زیادی نیز در اختیار دارند. این سبک از ترکیب در تاریخ باشگاه وجود داشته است، حداقل در قرن جدید که این طور بوده است.   

 

عملکرد بایرن مونیخ در قرن بیست و یکم پر فراز و نشیب بوده است. آنها در این سال ها به فینال لیگ قهرمانان رسیدند، به تازگی یکی بردند و پس از چند سال خارج از تیتر بودن دوباره از سال 2010 به یکی از قدرت های اروپا بدل گشتند.

در این مقاله، ما قصد داریم به بهترین بازیکنان بایرن مونیخ در این 16 سال نگاه کنیم؛ خارجی ها و داخلی ها. انتخاب ها بر اساس عملکرد در بایرن در تمام رقابت ها انجام شده است و سیستم ترکیب هم 3-3-4 است.

دروازه بان

آلمانی: الیور کان

الیور کان یا مانوئل نویر؟ این بحث با گذشت هر سال به این صورت می شود که مانوئل نویر بالاتر می رود و الیور کان هم به خاطره ای دور دست تبدیل می شود. پس بیایید ببینیم کدام یک بهتر بوده اند. نویر در چهار فصل بازی سه بوندس لیگا برده است و کان هشت بوندس لیگا در ویترین خود دارد. البته از این هشت تا شش تایشان در قرن بیست و یکم بوده است و او این هشت تا را در نه سال گرفته است.

در جام حذفی نیز کان دست بالاتر را دارد. او موفق به فتح این عنوان برای پنج بار در قرن بیست و یکم شده است. در حالی که نویر در چهار فصل دو تا گرفته است. هر کدام از آنها یک لیگ قهرمانان دارند که البته جام کان دراماتیک تر کسب شد. چرا که او در ضربات پنالتی دو ضربه را گرفت تا تیمش مقابل والنسیا به پیروزی برسد. در بعد ملی، نویر در 2014 به افتخاری رسید که کان برای همیشه دستش از آن کوتاه ماند.

کاری که کان برای بایرن کرده است در مقایسه با نویر بسیار برتر بوده است. او همچنین با شیوه های تیم های بایرن و آلمان را همراهی کرده است که نویر کمتر از پس آن بر آمده است. او به عنوان یک دروازه بان در سال های 2001 و 2002 نامزد توپ طلا شد، در 2002 دومین بازیکن برتر جهان شد، بهترین بازیکن جام جهانی در سال 2002 شد و همچنین توانست بهترین بازیکن زمین در فینال 2001 باشد.

خارجی: پپه رینا

نکته جالب: تنها دو دروازه بان غیر آلمانی از سال 2000 در بایرن مشغول بازی بوده اند. آنها پپه رینا و ایوان لوچیچ هستند که هر دو هم فصل پیش به این تیم آمدند. رینا تنها یک فصل و 193 دقیقه برای بایرن بازی کرد. در آخرین بازیش هم او پس از 13 دقیقه از زمین بازی اخراج شد. تابستان گذشته هم به ناپولی رفت تا دوران بهتری داشته باشد.

لوچیچ هنوز هم بازیکن بایرن است ما تنها یک بار در جمع 18 بازیکن قرار گرفته که آن هم مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان فصل پیش مقابل پورتو بود. پس علی رغم دوران بد در آلینز آرنا، رینا تنها دروازه بان خارجی است که در قرن بیست و یکم برای بایرن بازی کرده است.

مدافع

آلمانی: فیلیپ لام، یروم بواتنگ، هولگر بداشتوبر، توماس لینکه

بهترین دفاع کناری از زمان آندرس برمه، فیلیپ لامی که در جناح راست بازی می کند. در سه موقعیت دیگر، آلمانی های کمی در قرن بیست و یکم بازی کرده اند. به هر حال به سادگی می توان یروم بواتنگ را انتخاب کرد. این حقیقت که کمتر بازیکن آلمانی از سال 2000 در جناح چپ دفاع بایرن مونیخ بازی کرده است باعث می شود تا توماس و لینکه و بداشتوبر که دو دفاع مرکزی هستند انتخاب شوند، تا یکی از آنها در جناح چپ قرار بگیرد.

خارجی: ویلی سانیول، لوسیو، ساموئل کوفور، داوید آلابا

مدافعان خارجی بیشتری نسبت به آلمانی ها از سال 2000 برای بایرن بازی کرده اند که این امر انتخاب را سخت می کند. به عنوان برنده لیگ قهرمانان و جام جهانی، انتخاب لوسیو واجب بود. او سه بار دو گانه داخلی آلمان را برده است. ویلی سانیول و بیزنته لیزارازو در زمان خود از بهترین های دفاع کنار بودند، اما به دلیل پیشرفت زیاد داوید آلابا و اینکه او بیش از 200 بازی انجام داده است، او را در جناح چپ دفاع قرار دادیم.

در جناح راست اما سانیول رقیب چندان جدی ندارد. ماسیمو اودو شانسی مقابل فینالیست جام جهانی و برنده لیگ قهرمانان در سال 2001 ندارد پس بدون شک او انتخاب می شود. در نهایت مدافع وسط دیگری یعنی ساموئل کوفور؛ در این پست با وجود مارتین دمیکلیس، دنیل فن بویتن، پاتریک اندرسون و ساموئل کوفر رقابت کمی جدی تر بود. هر چند گل دراماتیک اندرسون که باعث قهرمانی در بوندس لیگا در سال 2001 شد باعث می شود او امتیاز ویژه ای داشته باشد، اما کوفور زمان بیشتری در بایرن بوده و افتخارات بیشتری هم کسب کرده است.

هافبک

آلمانی: بستین شواین اشتایگر، میشایل بالاک، اشتفان افنبرگ

در کنار فیلیپ لام، بستین شواین اشتایگر دیگر پیشران نسل جدید بایرن مونیخ در میانه های قرن جدید بود. او که ابتدا وینگر بود و سپس به میانه زمین رفت، 500 بار برای بایرن مونیخ به میدان رفت. او یک سه گانه، هشت بوندس لیگا و هفت جام حذفی برد. گذر زمان با او هم بی رحم بوده است، اما در زمان خودش شواینی کامل ترین هافبک جهان بود.

همانند شواین اشتایگر، بالاک هم حق انتخاب داشت که یا در بایرن بماند یا به تیم های دیگری که در آن زمان بهتر بودند برود. به دلیل وضع بد مالی و دیگر مشکلات، بالاک در سال 2006 باشگاه را ترک کرد. در چهار سال حضور در مونیخ او سه دو گانه برد و در آن زمان واقعا تیم را یاری می کرد. هر چند برخی از طرفداران بایرن چندان دل خوشی از او ندارند، اما باید قبول کرد که او با توجه به زمان کمی که در بایرن حضور داشت بسیار موثر بوده است.

اشتفان افنبرگ دیگر هافبک این ترکیب است، او برای بایرن مونیخ چنان قاطعیت ذهنی داشت که شواینی و بالاک تقریبا برای تمام مدت بازیشان نداشتند. او همیشه جذاب ترین بازیکن نبود اما دید بسیار خوبی برای بازی سازی داشت. با یک لیگ قهرمانان اروپا، سه بوندس لیگا و دو جام حذفی "ببر" به یک اسطوره در بایرن مونیخ تبدیل شد.

خارجی: مارک فن بومل، خاوی مارتینز، زی روبرتو

هافبک های آلمانی در قرن جدید خیلی بهتر از واردات بایرن مونیخ بوده اند. اما باز هم بازیکنان خیلی خوبی وجود داشته اند که می توان زی روبرتو را بهترین دانست. بازیکن برزیلی شش فصل در مونیخ بازی کرد و 248 بار برای این تیم به میدان رفت. او پشتکار فوق العاده ای داشت که باعث شد در سن 35 سالگی هم برای بایرن کارساز باشد. تعجبی ندارد که فینالیست جام جهانی همچنان در سن 41 سالگی در حال بازی کردن است.

شاید مارک فن بومل در شرایط چندان خوبی از بایرن جدا نشد، اما او در زمان حضورش توانست بر تاریخ باشگاه تاثیر زیادی بگذارد. او که پس از بازنشستگی اولیور کان در 2008 به اولین کاپیتان غیر آلمانی بایرن مونیخ تبدیل شد آزمون سختی پیش روی خود می دید، اما به خوبی توانست خود را اثبات کند. پس از جدایی او تیم همیشه فاقد یک چیز در لیگ قهرمانان بود، بازیکنی که کابوسی برای حریف تکنیکی باشد. گل او که باعث حذف رئال مادرید در 2007 شد بیشتر از هر چیزی در خاطر هواداران مونیخ مانده است.

در نهایت خاوی مارتینز جای خالی باقی مانده را پر می کند، او به دلیل تاثیر گذاری بیشتر و تعداد بازی بیشتر به تیاگو آلکانترا ترجیح داده شد. پس از شکست عجیب بایرن در فینال 2012 لیگ قهرمانان اروپا، مارتینز به تیم یوپ هاینکس پیوست. نکته عجیب این بود که با 40 میلیون یورو او تبدیل به گران ترین خرید باشگاه شد. انتخاب یک هافبک در آن زمان عجیب بود چرا که باشگاه نیاز بیشتری به یک تمام کننده و یک مدافع میانی داشت. به هر حال او در فصل اولش به خوبی در بایرن جا افتاد، او و شواین اشتایگر یک زوج بی نظیر را تشکیل دادند. او پس از آن فصل مصدومیت های زیادی را متحمل شده است اما به دلیل تاثیر گذاری در بهترین فصل تاریخ بایرن مونیخ او در این ترکیب جای می گیرد.

مهاجم

آلمانی: توماس مولر، ماریو گومز، مهمت شول

همانند آلابا، توماس مولر هم هنوز خیلی جوان است که تبدیل به اسطوره بایرن مونیخ شود. او که پس از شروع تحت نظر فنخال در سال 2009 به یکی از ارکان اصلی بایرن مونیخ تبدیل شده است، در بیش 300 بازی روی 250 گل تاثیر مستقیم داشته است. این رکورد فوق العاده ای است، مولر از آن زمان با تداوم ترین مهاجم بایرن مونیخ بوده است، هر چند زوج خارجی فرنک ریبری و روبن بیشتر به چشم می آمدند. وقتی مولر بازی می کند بایرن به ندرت می بازد. با توجه به قدرت گلزنی اش، تعجبی ندارد که او همین حالا هم یک سه گانه، چهار بوندس لیگا، سه جام حذفی و یک جام جهانی برده است.

هر چند میروسلاو کلوزه زمانی یکی از بهترین مهاجمان بوده است، جایگاه مهاجم نوک به ماریو گومز می رسد. شاید او مونیخ را به طرز عجیبی در سال 2013 ترک کرد اما آمار تحسین برانگیز 113 گل در 174 بازی را به جای گذاشت که 23 تا از آنها در لیگ قهرمانان بوده است. اگر او نبود تا توپ ها را به گل تبدیل کند، بایرن نمی توانست سه گانه بگیرد و به تیمی تبدیل شود که بتواند بازیکنان کنونی را به خدمت بگیرد.

سومین مهاجم آلمانی مهمت شول است، شماره 10 خلاق و وینگری که 15 سال را در بایرن سپری کرد و نزدیک 500 بار هم برای این تیم به میدان رفت. گلزن و گلساز سابق بایرن، 117 گل به ثمر رساند و 106 تا هم ساخت. در قرن بیست و یکم، او یک لیگ قهرمانان، پنج بوندس لیگا و چهار جام حذفی برد. برای بایرن، به راستی که او یک افسانه است.

خارجی: آرین روبن، جیووانی البر، فرنک ریبری

اشتباه نکنید، بایرن مونیخ هرگز نمی توانست بدون ریبری به همچین تیمی پس از 2010 تبدیل شود. پس از چندین سال حضور در حاشیه اروپا و رقابت در لیگی جز لیگ قهرمانان اروپا، باواریایی ها بازیکن فرانسوی را به خدمت گرفتند که همه چیز را برای آنها تغییر داد. ریبری نامزد توپ طلا و بهترین بازیکن اروپا در سال 2013 شد و روی هر دو گل فینال ومبلی تاثیر گذار بود. او پنج بوندس لیگا، چهار جام حذفی و یک سه گانه برده است و هنگامی که بازنشسته شود باید مجسمه ای از او در مونیخ ساخته شود.

دست راست ریبری یعنی آرین روبن دو سال بعد از او به مونیخ آمد یعنی سال 2009. در آن سال ها بایرن هنوز هم کمی در فاز حمله می لنگید و بیش از حد روی ریبری تکیه داشت. مرد هلندی همه چیز را تغییر داد و احتمالا از زمان حضورش تاثیر گذار ترین بازیکن بایرن مونیخ بوده است. وقتی او روی فرم باشد، بایرن می برد و وقتی او خوب نباشد، بایرن هم نیست. روبن لحظات بزرگی را در آلینز آرنا رقم زده است، گل و پاس گل او در فینال ومبلی او را برای همیشه در تاریخ باشگاه ماندگار کرده است.

برای مهاجم نوک خارجی رقابت شدیدی بین البر و لواندوفسکی وجود دارد اما فعلا البر دست بالاتر را دارد. البر یکی از ارکان اصلی بایرن برای قهرمانی در لیگ قهرمانان 2001 بود. او در هر دو دیدار رفت و برگشت در نیمه نهایی مقابل رئال مادرید گل زد و در خانه هم دروازه منچستر یونایتد را گشود. البر در قرن بیست و یکم 77 گل برای بایرن به ثمر رساند. و البته باید گفت لواندوفسکی هنوز جوان است و می تواند در آینده جای البر را بگیرد.

به قلم Clark Whitney از وبسایت bleacherreport

منبع