دوئل با گواردیولا؛ چگونه کارلتو یک مرتبه پپ را شکست داد؟

آنچلوتی در برابر گواردیولا؛ چنین دوئلی یک مرتبه در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا در سال 2014 وجود داشته است، دوئلی که آنچلوتی آن را به نفع خود خاتمه داد، اما از این دیدار می توان نتیجه گرفت که آنچلوتی سرمربی بهتری نسبت به گواردیولا است؟ 

 

از هنگامی که مشخص شده کارلو آنچلوتی در تابستان پیش رو به عنوان سرمربی جدید بایرن مونیخ جایگرین پپ گواردیولا خواهد شد، برای دوستداران فوتبال خاطره رویارویی دو تیم بایرن مونیخ و رئال مادرید در مرحله نیمه نهایی رقابت های لیگ قهرمانان سال 2014 زنده می شود. این دیدار که کارلو آنچلوتی پیروز آن بود تا کنون به تنها دوئل مستقیم این دو سرمربی بزرگ بدل شده است. در آن مرحله مادریدی ها با پیروزی 1:0 خانگی در بازی رفت، در بازی برگشت نیز توانستند با حساب 4:0 به یک برد تاریخی در استادیوم آلیانس آره نا مقابل بایرن مونیخ دست یابند و به فینال لیسبون رسیدند.

فصل 2013/14 اولین فصل حضور کارلو آنچلوتی در رئال مادرید محسوب می گشت که این سرمربی ایتالیایی در انتهای آن برای مادریدی ها فتح لیگ قهرمانان اروپا و کوپا دل ری را به ارمغان آورد. اینکه چگونه کارلو آنچلوتی به این سرعت رئال مادرید را به چنین سطحی رسانده، به خوبی از چگونگی برد این تیم مقابل بایرن مونیخ در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان قابل ارزیابی و مشاهده است.

استفاده بهینه از ضربات ایستگاهی و تغییر سریع و بهینه منطقه بازی دو نکته کلیدی در رسیدن رئال مادرید به فینال لیسبون در آن فصل بوده اند. در واقع مادریدی ها در آن فصل تنها به دلیل برخورداری از سیستمی تهاجمی موفق به رسیدن به بازی نهایی نشده بودند، بلکه شاگردان آنچلوتی در آن فصل در بازی مقابل دورتموند در مرحله یک چهارم نهایی و مقابل اتلتیکو مادرید در فینالتیم از تملک توپ بیشتری نسبت به حریف نیز برخوردار بودند. آنچلوتی اما در بازی مقابل بایرن مونیخ و بارسلونا به شیوه ای متفاوت از تیم خود بازی گرفت، نه به این دلیل که بازی با تملک بالای توپ با ایده های او منطبق نبوده و نه به این دلیل که این سرمربی ایتالیایی در کادر خود از بازیکنان مورد نیاز برای اجرای چنین شیوه ای برخوردار نبود، بلکه به این خاطر که در برخی از بازی های خاص تنها برای پیروزی بر حریفی مقتدر تنها نیاز به بهره گیری از شیوه ای متفاوت است.

شیوه مختص کارلو آنچلوتی در چنین بازی های خاصی بر مبنای ساختار مقتدر دفاعی، همانند آن روشی که ژوزه مورینیو با بهره گیری از آن در اینترمیلان موفق به فتح لیگ قهرمان اروپا در سال 2010 گردید، بنا نشده است. این سرمربی ایتالیایی در بازی برگشت مقابل بایرن مونیخ از حضور بازیکنانی نظیر کریم بنزما، کریستیانو رونالدو، گرت بیل، آنخل دی ماریا و لوکا مودریچ بهره برد که هیچ یک از مشخصاتی دفاعی برخوردار نیستند. از سوی دیگر کارلو آنچلوتی برای رسیدن به موفقیت در رئال مادرید نیاز به کادر بازیکنان مورد علاقه خود نداشته، چون از بین بازیکنان کادر تیم تنها گرت بیل در زمان حضور او در رئال مادرید به کادر تیم اضافه شده است. البته ذکر این نکته نیز ضروری است که قبل از حضور این سرمربی ایتالیایی در مادرید نیز این تیم از کادر فوق العاده ای برخوردار بوده است.

در بازی رفت از مرحله نیمه نهایی در استادیوم سانتیاگو برنابئو، کارلو آنچلوتی توپ و میدان را در اختیار مونیخی ها نهاد و تیم خود را کمی به عقب کشاند. فشردگی و تجمع مادریدی ها در نیمه زمین خودی و بازی شواین اشتایگر در پست شماره ده در این دیدار سبب شد تا مونیخی ها دو برابر بیش از مادریدی ها بتوانند به سمت دروازه حریف هجوم آورند که البته ضربات نهایی مونیخی ها به ندرت خطرناک بود و همه نه ضربه مونیخی ها توسط مدافعین مادریدی بلوکه شد. با وجود اینکه بایرن مونیخ در این دیدار با حضور بازیکنانی نظیر باستین شواین اشتایگر، تونی کروس و فیلیپ لام در خط میانی، کنترل بازی را به طور کامل در اختیار داشت، اما شاگردان پپ گواردیولا از توانایی لازم برای ایجاد موقعیت خطرناک در محوطه جریمه حریف برخوردار نبودند.

بازی سازی خونسردانه و صبورانه بایرن مونیخ کار دفاع را برای رئال مادرید در بازی رفت بسیار آسان نمود، چنین موضوعی باعث گردید که گواردیولا برای بازی برگشت توماس مولر را پشت سر ماریو ماندژوکیچ برای ایجاد بازی مستقیم بیشتر در فاز تهاجمی در ترکیب مورد نظر خود قرار داد و به احتمال زیاد چنین سیستمی در صورت اینکه مونیخی ها از حریف جلو بودند، می توانست جوابگو باشد، اما به جای آن مادریدی ها در بازی برگشت ظرف مدت چهار دقیقه دو مرتبه موفق شدند از روی ضربات ایستگاهی دروازه مانوئل نویر سنگربان مونیخی ها را باز نمایند.

شاید گل زنی های رئال مادرید در بازی برگشت را نتوان چندان با تصمیمات تاکتیکی مرتبط دانست، اما همین مسئله شرایط را برای مونیخی ها در ادامه کار بسیار دشوار نمود. همانند بازی رفت شواین اشتایگر و تونی کروس در آلیانس آره نا تلاش نمودند که مانع از کارگردانی لوکا مودریچ در ضد حملات مادریدی ها شوند، اما بر خلاف بازی رفت پشت این دو بازیکن حامی دیگری در ترکیب بایرن مونیخ وجود نداشت، چون فیلیپ لام در این بازی به سمت راست خط دفاعی منتقل شده بود. مادریدی ها پیش از پایان بازی در نیمه اول برای سومین بار از روی یک ضد حمله موفق به باز نمودن دروازه بایرن مونیخ شدند، گواردیولا در بین دو نیمه ژاوی مارتینز را به جای ماندژوکیچ به میدان فرا خواند، اما چنین تدبیری هیچ تغییری در فاز تهاجمی مونیخی ها پدید نیاورد تا مادریدی ها مقتدرانه به فینال لیسبون راه یابند.

رئال مادرید با دو پیروزی مقابل بایرن مونیخ به فینال لیسبون و دهمین عنوان قهرمانی خود در لیگ قهرمانان اروپا معروف به دسیما رسید، شاگردان آنچلوتی در بازی فینال تیم همشهری خود اتلتیکو مادرید را از پیش رو برداشتند، در حالی که از مشخصاتی کاملا متفاوت با بایرن مونیخ برخوردار بود. کارلو آنچلوتی در آن زمان تنها برای رسیدن به موفقیت و مرتفع نمودن مشکلات متفاوت رئال مادرید تنها نیاز به یک فصل داشت،از چنین مسئله ای می توان به عنوان انتقادی از پپ گواردیولا استفاده نمود، چون این سرمربی اسپانیایی با وجود برخورداری از تیم و کادری فوق العاده و علی رغم بهبود بخشیدن به عملکرد بایرن مونیخ، هنوز به موفقیت چشمگیری در این تیم دست نیافته و برای از بین بردن چنین نقص و کمبودی تنها یک نیم فصل فرصت دارد. حال هواداران بایرن مونیخ امیدوارند که کارلو آنچلوتی بتواند همان تغییرات مثبتی را که در اولین فصل حضور خود در رئال مادرید به وجود آورد، در اولین تجربه خود در مونیخ نیز ضمن برطرف کردن برخی کمبودهابه وجود آورد و توانایی های خود را بار دیگر به اثبات رساند.

به قلم Daniel Raecke از وب سایت آلمانی Spiegel

منبع