استراتژى پپ گواردیولا خطرى براى اهداف بایرن مونیخ!

با یک نگاه سطحى شرایط بایرن مونیخ بعد از پیروزى مقابل وولفسبورگ و ماینتس و گل زنى هاى روبرت لواندوفسکى فوق العاده به نظر مى رسد، اما مونیخى ها دو چهره مختلف از خود در این دیدارها به نمایش گذاشته اند که نشان از تردید گواردیولا در اتخاذ استراتژى مناسب دارد.  

بازى مقابل وولفسبورگ با درخشش فوق العاده و استثنایى روبرت لواندوفسکى در نیمه دوم به نفع مونیخى ها به پایان رسید، به طورى که نحوه بازى بایرن مونیخ و تاکتیک این تیم به شدت در سایه پنج گل زده این مهاجم لهستانى قرار گرفت، در رویارویى مقابل ماینتس نیز بار دیگر چنین شرایطى البته با شدت کمترى تکرار شد و باز هم بایرن مونیخ تنها در نیمه دوم توانست عملکردى قابل قبولى از خود به نمایش گذارد.

نحوه عملکرد بایرن مونیخ در دو بازى اخیر را مى توان به کل دیدارهاى انجام شده مونیخى ها در این فصل تعمیم داد. براى نمونه در بازى مقابل وولفسبورگ شاگردان پپ گواردیولا در نیمه اول مطابق معمول تملک توپ بالایى داشتند و توپ هاى زیادى را بین خود رد و بدل مى نمودند، اما نتوانستند چندان دروازه گرگ ها را با خطرى جدى مواجه نمایند، به طورى که مى توان حتى این تیم را مستحق شکست 1:0 در نیمه اول دانست، نتیجه اى که تا حدودى نگرانى را در سکوهاى آلیانس آره نا افزایش داده بود. در نیمه دوم اما تنها ایجاد دو تغییر در کادر تیم براى انفجارى بزرگ کافى بود.

 با نگاهى به نیمه اول رویارویى مقابل گرگ ها اما مى توان به نتایج جالبى رسید، پپ گواردیولا سرمربى بایرن مونیخ علاقه بسیار زیادى به بازیکنان خط میانى دارد و به همین خاطر در کادر خود از وجود شش بازیکن با پتانسیل بازى در پست هافبک دفاعى برخوردار است. این سرمربى اسپانیایى همچنین ترجیح مى دهد تا حد امکان از تعداد بیشترى از این هافبک هاى چند وجهى در ترکیب اصلى خود بهره برد و به همین دلیل در چیدمان این روزهاى بایرن مونیخ عدم حضور بازیکنانى نظیر داوید آلابا، فیلیپ لام، ژابى آلونسو، آرتورو ویدال و تیاگو آلکانتارا بعید به نظر مى رسد و گواردیولا به طور معمول پنج هافبک از شش هافبک موجود در کادر مونیخى ها را در چیدمان اصلى بایرن مونیخ قرار مى دهد.

با نگاهى دقیق تر به بازى هاى این فصل بایرن مونیخ در بوندسلیگا و لیگ قهرمانان اما مى توان مشاهده نمود که این تیم هنگامى در فاز تهاجمى قوى و در امر گل زنى موفق تر است که در کناره هاى میدان از دو بازیکن موثر استفاده مى نماید و سرمربى براى چیدمان تیم خود یک مهاجم میانى و یک هافبک مرکزى هجومى در نظر مى گیرد. تیاگو و ویدال هنگامى مى توانند عملکرد فوق العاده ترى از خود به نمایش گذارند که دست آنها براى بازى سازى از عمق زمین باز باشد، آلاباى اتریشى با اینکه در پست دفاع میانى نیز فوق العاده است اما بى تردید در پست تخصصى خود دفاع سمت چپ مى تواند بسیار کارآمدتر از خوان برنات باشد و فیلیپ لام نیز با وجود عملکردى خوب در پست هافبک دفاعى، مى تواند در دفاع راست گزینه بسیار مناسب ترى نسبت به رافینیا باشد.

با این وجود دو تغییر منطقى در ترکیب تیم زمینه ساز انفجار بزرگ بایرن مونیخ در دیدار مقابل وولفسبورگ بود، با جانشینى خوان برنات توسط خاوى مارتینز، داوید آلابا بار دیگر به دفاع سمت چپ منتقل گردید و بدون حضور تیاگو در میدان، توماس مولر و ماریو گوتسه از فضاى آزادترى براى بازى سازى در فاز تهاجمى و موقعیت سازى براى روبرت لواندوفسکى تازه به میدان آمده برخوردار شدند و با تغییرات انجام شده و تحول استراتژى تیمى شرایط لازم براى ظهور قدرت واقعى بایرن مونیخ به خوبى مهیا شد.

مى توان مدعى شد که بایرن مونیخ با سیاستى هوشمندانه در بازار نقل و انتقال تابستانى به خوبى نقط ضعف فصل هاى قبل خود را برطرف نموده است، ویدال گزینه اى فوق العاده براى تکمیل خط میانى تیم محسوب مى گردد و با حضور داگلاس کاستا و کینگزلى کومان در کناره هاى میدان، بال هاى تهاجمى تیم به خوبى جوان و تقویت شده اند و مى توان از آنها به عنوان جانشینان مناسبى براى آرین روبن و فرانک ریبرى در آینده نام برد. به این ترتیب بایرن مونیخ از کادر قدرتمندتر و هماهنگ ترى نسبت به چند فصل اخیر برخوردار است و مى توان حتى آن را بهتر از کادر تیم در فصل 2012/13 که با فتح یک سه گانه تاریخى به پایان رسید، دانست.

پرسش بزرگى که حال مطرح مى شود این است که آیا استراتژى پپ گواردیولا اهداف بایرن مونیخ در این فصل را به خطر نمى اندازد؟ بازى با وولفسبورگ که اولین امتحان بزرگ بایرن مونیخ در این فصل بود که خلاف این مسئله را تا حدودى به اثبات رساند و نشان داد که تاکتیک هاى گواردیولا تا چه حد مى توانند خطرناک باشند. بایرن مونیخ تیمى غیر قابل پیش بینى براى حریفان است، اما در فاز ابتدایى فصل نبوغ فردى بازیکنانى نظیر توماس مولر، روبرت لواندوفسکى و حتى داگلاس کاستا در برد بایرن مونیخ نسبت به استراتژى گواردیولا تعیین کننده تر بوده اند. در نظر گرفتن یک سیستم چرخشى بین بازیکنان و آزمایش تاکتیک هاى متفاوت تیمى مى تواند مفید واقع شود اما مى توان مدعى شد که گواردیولا با چنین افکارى بیشتر مواقع بایرن مونیخ را بى دلیل به سختى و دشوارى مى کشاند.

کارشناسان به درستى تغییرات پپ گواردیولا بین دو نیمه را مورد تمجید قرار مى دهند، اما عدم وجود استراتژى خاصى در ابتداى هر بازى چندان مهم ارزیابى نمى گردد، اما بى تردید همواره نمى توان با در نظر گرفتن تنها دو تعویض در بین دو نیمه جریان بازى را به نفع تیم خودى تغییر داد و سرمربى تیم مى بایست با یک استراتژى خاص، ثبات لازم را در تیم بیافریند. بایرن مونیخ در سال 2013 به یکى از بزرگترین افتخارات تاریخ خود دست یافت، در آن زمان یوپ هاینکس سرمربى تیم در طول فصل نه تنها از ترکیبى ثابت براى تیم استفاده نمود، بلکه با استراتژى خود موفق شده بود سیستمى باثبات را در  بایرن مونیخ پیاده نماید.

بایرن مونیخ در حال حاضر با کسب پیروزى در تمامى دیدارهاى فصل از شرایط خوبى برخوردار است، اما با وجود یک رضایت عمومى، هشدارهایى نیز در مونیخ وجود دارد. شاگردان پپ گواردیولا بعد از پیروزى مقابل ماینتس مى بایست در روزهاى آتى با تیم ناشناخته دینامو زاگرب در لیگ قهرمانان روبرو شود و همچنین به مصاف دورتموند دوباره قوى شده برود که زیر نظر توماس توخل برنامه اى کاملا مشخص را دنبال مى کند، مسئله اى که در تیم پپ گواردیولا تا کنون مشاهده نشده است.

به قلم Nico Stankewitz از وب سایت Eurosport

منبع