توهمى که به واقعیت نزدیک نشد

 

سران بایرن مونیخ تنها یک هدف داشتند، آنها مى خواستند بار دیگر به فاصله دو سال یک سه گانه دیگر را کسب نمایند، توهمى که با هدایت پپ گواردیولا هرگز به واقعیت نه تنهاحتى نزدیک نشد، بلکه انتقادات فراوانى را نیز به خاطر عملکرد ضعیف بایرن مونیخ در انتهاى این فصل به همراه داشته است.

اولى هوینس مدیر صادق و بسیار احساسى سابق بایرن مونیخ که مدت ها ریاست این باشگاه را در بالاترین سطح در اختیار داشته، بیشتر با تکیه بر احساسات قلبى خود تصمیم گیرى مى نموده و معمولا از ابراز نظر خود هراسى نداشته و در صورت روی دادن مسئله اى بر خلاف میل او، از آن به صورت بى رحمانه اى انتقاد مى کرده است. وى مدیر موقع شناسى بوده و از شیوه هاى تنبیه، تشویق و تمجید به خوبى براى پیشبرد اهداف خود در بایرن مونیخ بهره مى برده است. او در سال هاى مدیریت خود تصمیمات فراوانى را براى بایرن مونیخ اتخاذ نموده که یکى از آخرین آنها انتصاب پپ گواردیولا به عنوان سرمربى بایرن مونیخ بوده است.

هوینس بعدها با افتخار مدعى شد که جلسه توافق با گواردیولا در نیویورک و تشخیص او به عنوان فردى صلاحیت دار براى عهده دار شدن هدایت مونیخى ها، تنها یک دقیقه به طول انجامیده، شصت ثانیه اى که از نظر برخى شروعى بر دورانى جدید در باشگاه بایرن مونیخ بوده است. از نظر کارل هاینتس رومنیگه رئیس فعلى باشگاه، پپ گواردیولا "رحمتى" براى بایرن مونیخ و "کلیدى" براى حل بسیارى از مسائل است و ماتیاس سامر مدیر ورزشى باشگاه نیز که در چالش دائمى با ایده هاى پپ گواردیولا است، او را "دیوانگى مثبتى" براى بایرن مونیخ ارزیابى مى نماید.

دکترین پپ گواردیولا از بازى مجذوب کننده با توپ همراه با ایجاد انگیزه روانى مثبت براى رسیدن به موفقیت در تیم، انقلابى در بارسلونا ایجاد نمود که کسب چهارده عنوان قهرمانى ظرف مدت چهار سال را براى کاتالان ها به همراه داشته، سبکى که جهان فوتبال از جمله هوینس و رومنیگه را نیز شیفته خود نمود. مدیران بایرن مونیخ بسیار جاه طلب بوده و به کاتالان ها حسودى مى نمودند و مى خواستند بایرن مونیخ نیز همانند بارسلونا هر ساله از مدعیان فتح لیگ قهرمانان اروپا محسوب شود. از نظر آنها پپ گواردیولا همان شخصى بود که مى توانست به توهم و آرزوى آنها در این زمینه جامه عمل بپوشاند و به شعار سنتى“Mia San Mia”  باواریایى ها با بهره گیرى از شعار “Mes que un club” کاتالان ها معنا و بسط بیشترى دهد.

پپ گواردیولا سرانجام در سال 2013 در حالى هدایت بایرن مونیخ را بر عهده گرفت که این تیم فوتبال اروپا را با فتح سه گانه اى تاریخى به رهبرى یوپ هاینکس به سیطره خود درآورده بود، گواردیولا وظیفه داشت با بهره گیرى از چنین فضایى و با استفاده از کادرى فوق العاده و نسلى طلایى، دورانى درخشان در مونیخ نظیر دهه هفتاد میلادى را پایه گذارى نماید. با نگاهى به آمارها و اختلافات بر جاى مانده و صرف نظر از عناوین مختلف، اما مى توان ادعا نمود که وى در کار خود موفق بوده است؟ گواردیولا توانست براى دومین بار متوالى بایرن مونیخ را با اقتدار کامل به سوى فتح بوندسلیگا هدایت نماید، شاید "هدایت کردن" بهترین فعل براى توصیف عملکرد پپ گواردیولا در این دو فصل باشد، چون کسب هر نتیجه اى در بایرن مونیخ به جزء قهرمانى در بوندسلیگا با توجه به سرمایه گذارى وسیع این باشگاه، مى توانست به فاجعه اى تلخ تبدیل شود.

در این فصل بسیارى از مشکلات گریبانگیر گواردیولا در بایرن مونیخ شد و این مسائلى توانستند به نحوى وى را از مسیر و هدف اصلى خود و باشگاه بایرن مونیخ منحرف سازند، گواردیولا هنوز نیاموخته است که براى از پیش رو برداشتن چنین مشکلاتى مى بایست بر قدرت تیم خود تکیه نماید. او خود و سیستم مورد نظرش را بعد از شکست کابوس بار مقابل رئال مادرید در فصل قبل بر خلاف قولى که داده بود به به چالش و نقد واقعى نکشید و از آن تاریخ به بعد براى جلوگیرى از تکرار چنین فاجعه اى روش ها و تاکتیک هاى دیگرى را به آزمایش نگذاشت تا شکست مقابل بارسلونا و فاجعه نیوکمپ در این فصل به نوعى تکرار شود. بایرن مونیخ در این فصل نسبت به فصل قبل عملکردى غیر قابل پیش بینى تر، متغیرتر از خود به نمایش نگذاشته و همچنین خود را از اتکاى بیش از حد به برخى ستاره هاى فردى تیم رها نکرده است.

پپ گواردیولا در بایرن مونیخ بر خلاف ادعایى که مى شود هرگز به تلفیقى مناسب از کاراکترهاى اسپانیایى و آلمانى فوتبال دست نیافته و در تکرار موفقیت هاى بارسایى خود در بایرن مونیخ با وجود اختیارات بى حدو مرز که در اختیار داشته کاملا ناکام بوده است. در فصل اخیر همچنین انتقادات بسیارى از تاثیرپذیرى باشگاهى نظیر بایرن مونیخ از ایده ها و افکار پپ گواردیولا و وابستگى شدید آن به این سرمربى اسپانیایى مطرح شده که به نظر انتقاداتى درست و موجه مى باشند. براى کارل هاینتس رومنیگه اما چنین انتقاداتى هرگز منطقى و صحیح نیست و از نظر او پپ گواردیولا مهم ترین به اصطلاح کارمند بایرن مونیخ حتى مهم تر از نفراتى نظیر ماریو ماندژوکیچ، تونى کروس و دکتر هانس ویلهلم مولر ولفارت است، براى بایرن مونیخ تنها موفقیت حائز اهمیت است و به نظر، رومنیگه رئیس باشگاه تنها موفقیت و کامیابى را در اعتماد به پپ گواردیولا مى داند، اعتمادى که در این دو سال هیچ موفقیت بزرگى را نصیب بایرن مونیخ نکرده است.

مونیخى ها بى تردید در این فصل از رقابت هاى بوندسلیگا با بر جاى گذاشتن آمارى فوق العاده قهرمان شده اند، چنین آمارى با توجه به مشکلات شدید بایرن مونیخ در زمینه آسیب دیدگى بازیکنان اصلى تیم و همچنین آثار مخرب جام جهانى برزیل بسیار ارزشمند و قابل ستایش به نظر مى رسند، آمارى که مونیخى ها را در سطح ملى به تیمى استثنایى تبدیل نموده،‌ ولى نمى توان با تکیه بر آنها توانایى ها و قابلیت هاى پپ گواردیولا را سنجید و اندازه گیرى نمود و یا آنها را تایید کرد.

به نظر نمى توان بر درستى احساس و تشخیص اولیه اولى هوینس در مورد پپ گواردیولا در همان جلسه معروف شصت ثانیه اى اواخر سال 2012 در آمریکا صحه گذاشت و باید به آن با دیده تردید نگریست، حال باید پذیرفت که توهمات و خیالات اولیه سران بایرن مونیخ در هنگام انتخاب پپ گواردیولا به عنوان سرمربى جدید تیم، با نرسیدن به فینال لیگ قهرمانان اروپا براى دومین سال متوالى با قبول شکست مقابل دو تنها رقیب بزرگ اروپایى ین تیم آلمان، از واقعیت فاصله دارند و در همان حد آرزو و رویا باقى مانده اند. 

به قلم کریستوف کوکیس از وب سایت Goal
 

منبع