گزارشِ روز: قدمِ بعدیِ پپ در ورطه‌ای ناشناخته

 

گاهی نوابغ بزرگ‌ترین دشمنِ خودشان هستند و قدمِ اول را آنقدر بلند بر می‌دارند که قدم‌هایِ بعدی، هرچقدر هم بلند، برایشان شکست محسوب می‌شود. این داستان پپ گواردیولا و بایرن مونیخ است.

الکس هس

فصل قبل بایرن و پپ دوگانه‌یِ داخلی آلمان را با شکستنِ تقریبا هر رکوردی که بود و نبود به پایان بردند. اما فصل در نهایت برایشان یک ناکامی محسوب شد، چون درنیمه نهاییِ چمپیونز لیگ به رئالی باختند که در نهایت قهرمان هم شد (درسته این در آلیانس یعنی فصلی ناموفق).

این فصل با اینکه گواردیولا یک سال بیشتر وقت داشت تا شاگردانش را در مدرسه‌یِ هنرهایِ زیبایِ فوتبالی‌اش تعلیم بدهد و بهترین مهاجمِ بوندسلیگا از دورتموندِ بیچاره را هم خریده بودند، اوضاع بدتر شد. بایرن بازهم لیگ را برد، اما کاپ را نبرد و بازهم در اروپا، درست جایی که باید بیشترین درخشش را داشت و خودش را ثابت می‌کرد، شکستی محقرانه را متحمل شد. البته نیازی نیست این نکته را به گواردیولا گوشزد کنیم، خودش از همه بهتر می‌داند: «میدونم که بردنِ بوندسلیگا کافی نیست. حتی بردن پوکال (جامِ حذفی) هم کنارش کافی نیست. این بایرن مونیخ است و تنها سه‌گانه موفقیت به حساب میاد.»

کنایه‌یِ داستان برایِ باوارایایی‌ها این است که بایرن آنقدر در لیگ از دیگر تیم‌ها فاصله گرفته که قهرمانی‌اش بیشتر وظیفه محسوب می‌شود تا افتخار. پس تنها معیاری که برایِ سنجشِ فصلِ بایرن می‌ماند چمپیونز لیگ است که تفاوتی بنیادین با لیگی 38 هفته‌ای دارد. چند لغزش در طولِ لیگ به سادگی قابلِ جبران است، اما در دورِ حذفیِ چمپیونز لیگ، یک اشتباه می‌تواند کشنده باشد. بدشانسیِ پپ اینجاست که تیمی با سه‌گانه‌یِ یوپ هاینکس بهش رسیده و تعدادِ جام‌هایِ بایرن در سه سالِ گذشته به ترتیب از 3 به 2 و از 2 به 1 رسیده است. البته که تنها کسبِ افتخار معیار درستی در قضاوتِ یک مربی در بلند مدت نیست، اما وضعیتِ گواردیولا در بایرن حالا نامعلوم‌تر از هر زمانِ دیگری است.

«من فصلِ دیگه اینجا هستم، فعلا همین.» این را پپ بعد از حذف از چمپیونز لیگ گفت. اما اگر فصلِ دیگر هم وضعیتی مشابه پیدا کند، سرنوشتِ او به چه مسیری خواهد افتاد؟ گواردیولا معروف است که پروژه‌هایش را مثلِ استنلی کوبریک انتخاب می‌کند، با جزیی‌نگریِ بیمارگونه و سرِ فرصت. مشکل اینجاست که دایره‌یِ کوچکِ باشگاه‌هایِ بزرگی می‌توانند در سطحِ اولِ فوتبالِ اروپا رقابت کنند، روز به روز نتیجه‌گراتر می‌شوند و بنابراین اگر پپ حاضر نباشد کمی از ایدئال‌هایِ خودش کوتاه بیاید، گزینه‌هایِ زیادی در انتظارش نخواهند بود.

پاریس سن ژرمن همان مشکلِ بایرن را برایِ پپ خواهد داشت؛ بدونِ رقیب جدی بودن در لیگِ داخلی. اسپانیا تنها دو تیم دارد که به دردِ پپ بخورند و فعلا هیچکدامشان گزینه‌ای محتمل و منطقی به حساب نمی‌آیند. ایتالیا یوونتوسِ احیا شده را دارد که می‌تواند گزینه‌یِ بدی نباشد و انگلیس. همه می‌دانیم من سیتی چقدر علاقه به گواردیولا دارد، اما سوال اینجاست آیا تیمی که بر مبنایِ خرید ستاره‌ها و بدونِ توجه به ساختارِ باشگاه و آکادمی بنا شده است، برایِ گورادیولایی که بیشترین تاکید را بر ساختنِ جوانان دارد، قابلِ قبول است؟ از این جهت یونایتد و آرسنال در چشمِ پپ مقبول‌ترند. و البته انتخابِ هر کدام از این سه گزینه به معنایِ رو در رو شدنِ دوباره‌یِ پپ و مورینیو است، چیزی که دنیا برایش لحظه‌شماری می‌کند.

سر الکس فرگوسن 12 سال بازنشستگیِ خودش را به تاخیر انداخت چون می‌ترسید که بعد از فوتبال چه بلایی سرش خواهد آمد. آرسن ونگر هرچه ماهواره بوده را در خانه‌اش نسب کرده تا وقتی از تمرین برمی‌گردد، فوتبالِ خونش پایین نیاید. اما پپ یک سال استراحتش را در محله‌یِ گرینویچ ویلجِ نیویورک صرفِ بازی با بچه‌هاش، رفاقت با قهرمانانِ شطرنج و نوشیدنِ اسپرسو کرد. جدا از کمبودِ آدرنالینی که فقط فوتبال می‌تواند تولید کند، مشکلِ بزرگِ پپ محدودیتِ گزینه‌هایِ آینده‌اش است؛ جایی که تیم‌هایِ بزرگ بدل به سوپرکلاب‌ها می‌شوند و روز به روز بیشتر و بیشتر از بقیه فاصله می‌گیرند، نبوغِ پپ می‌تواند بزرگترینِ دشمنِ خودش باشد. 

منبع