ایمان و امید

 

روز هشتم جولای 2014، استادیوم مینیرو، تلاقی احساس و غرور، بریایی نظم آگاه و هوش، تعالی تلاش و افول فریب، گامهایی که استوار ایستاد و قدم هایی که بر خفلت لغزید، لحظه بزنگاه و روزی که نمادی از صبر و دلسپردن به افق است، ژرمن آنچیزی که را باید به رخ بکشد به صحیح ترین شکل خود بر زمین حاکم کرد و نشان داد که باید صبر را شناخت و ایستاده تشویق کرد، زمان آنچنان که باید طولانی نیست و گویی لحظه های کوتاهی از انگشت شکسته در یوکوهاما تا مراسم تدفین رقیب گذشته است، برای یکبار دیگر جادوی همت رفیع موفقیت بزرگ را در چنگ گرفت و ایمان توانستن را تعریفی نو بخشید.

شکست بایرن در درج عنوان ششم در ازای فتح دنیا و درخشش ستاره چهارم بهای ناچیزی است و دست یابی به این اوج به نظر غرامت بیش تری طلب می کرد اما فرصت تنفس یکساله برای درنوردیدن باقیمانده افتخار امری است که شاید لازم به نظر آید و مهیای تکرار افسانه گاهی این چنین است. نه، هیج تلخی در برابر نیست و راه بیش ازآنچه که رویت می شود روشن و آماده اهدای افتخارات بی بدیل است، همیشه اینچینن بوده است، زمان بسیاری است که آزمودگی در این مسیر به دست آمده است، آلمان فتح خود را در برزیل پیش از آنکه دنیا بفهمد جشن گرفت و بازگرداندن جام به خانه مراسمی نزدیکتر از بزم و سرور برلین داشت، چرا باید افسوس خورد و ناکامان ماراکانا را پیروز دانست، آنها به مدد دست نشانده های اقلیم شکست خورده بر عنوان های جعلی خود افزوند و می خواهند شکست را به سختی به فراموشی بسپارند و به لطف تبلیغات کر کننده تهی جایی در تالار افتخارات به دست آورند، اما زمان برگ خود را خواهد زد و جهان بار دیگر می ایستد و می گوید قطعن مهاجم مانشافت نشان داد بهتر از دارنده توپ طلاست. ترسی از شکست نیست چرا که همیشه بازگشت هست و می توان دوباره بهتر و عالی تر نقش پیروزی را کشید و بر صحنه مبارزه خاطره اوج گرفتن را هویتی دوباره بخشید، دوباره برگشت و دوباره کابوس بایرن و دوباره بایرن پیروز. 

منبع