محبوبیت هلندی ها در آلمان؛ وقتی دشمن قدیمی دوست می شود

 

این روزها درخشش بازیکنان هلندی در فوتبال آلمان و محبوبیت زائد الوصفشان در باشگاه های مختلف آلمانی موجب شده که علاقه و دوستی خاصی بین دو کشوری انجام شود که زمانی به نظر دشمن خونی یکدیگر به نظر می رسیدند.

حالا به جای بازیکنانی که به صراحت پیشاهنگ نفرت و کینه از آلمانی ها را ترویج و تبلیغ می کردند و به مناسبت پیروزی تاریخ هلند در هامبورگ به شعر سرائی اقدام می کردند و به مانند رونالد کومان اعتراف می کردند که پیراهن تعویضی با اولاف تون را به عنوان دستمال توالت استفاده کردند، نسلی حضور دارد که در خاک رقیب قدیمی نامشان به نیکی برده می شود. حالا به جای رینوس میشلی که فوتبال را همچون یک جنگ می دانست لوئیس فن خالی است که انتخاب هایش برای بهترین بازیکنان جهان را به بازیکنان بایرن مونیخ اختصاص می دهد و به صراحت می گوید که باید بازیکن آلمانی توپ طلای جهان را بگیرد و یا مانند آرین روبن به صراحت قبل از فینال جام جهانی آرزو می کند که آلمان به مقام قهرمانی جام جهانی دست یابد. حتی هواداران هلند نیز در جام جهانی برای برزیلی ها برای کری خوانی عدد 7 را نشان می دادند.

کینه های جنگ جهانی دوم از هزاره سوم میلادی کم کم از میان هلندی ها رنگ باخته و آن ها دیگر نفرت گذشته را از آلمانی ها ندارند و از نفرتی که در سابق نیز بود ابراز انزجار می کنند. قبل از آن به حدی بود که فرانک رایکارد نه چندان عصبی بی هیچ دلیل مشخصی و تنها به خاطر تمارض رودی فولر  به روی او آب دهان انداخته بود. به نظر می رسید رنگین پوستان هلندی بیشتر از سفیدپوستان از آلمانی ها نفرت داشتند. چون حداقل در زمان جام ملت های اروپا در 1988 آلمان بیشترین توهین ها به آن ها می شد. با این حال هیچ دلیل قانع کننده ای بازهم پیدا نمی شود که بگوید چرا رایکارد به فولر بی گناه  آب دهان انداخت.

اما حالا آن توهین ها در ورزشگاه ها به ترانه ای رسیده که هواداران بایرن مونیخ برای آرین روبن می خوانند و او از آن لذت می برد و دوست دارد در همین جا فوتبالش را تمام کند. در هامبورگ نیز رافائل فن در فارت بهترین دوران فوتبال خودش را در هامبورگ گذرانیده و به عنوان یکی از 11بازیکن برتر برتر تاریخ باشگاه از نگاه هواداران شناخته شده است. باس دوست در وولفسبورگ و کلاوس یان هونتلار نیز با گلزنی های خودشان وضعیتی مشابه دارند. به واقع این دو نفر توانائی تغییر نتایج باشگاه خودشان را دارند و به مانند هونتلار می توانند در شب 6 گل خوردن از رئال مادرید با گلی زیبا کمی آن ها را تسکین بدهند  و در بازی برگشت این فصل لیگ قهرمانان امید را برای صعود به معدنچی ها زنده کنند. به همه این ها کاپیتانی پل ورهاخ در آگزبورگ و هشت سال حضور روئل بروورس مدافع مونشن گلادباخ در این باشگاه را اضافه کنید که هرکدام ارزش بالائی برای هواداران خودشان دارند.  اگر نسل فن باستن، رایکارد، رود گولیت ایتالیا را انتخاب کردند و نسلی نیز به همراه فن خال به بارسلونا پیوستند امروزه آلمان بهترین مکان برای بازیکنان هلندی محسوب می شود. حتی بازیکنان پا به سن گذاشته چون رود فن نیستل روی نیز تمایل پیدا کردند  فوتبال خودشان را در همین جا ادامه دهند. معامله ای دو سر برد برای هر دو کشور و در واقع نقش دیپلماسی جدید فوتبال را نشان می دهد که به جای جنگ، آشتی و مراوده و عشق را ترویج می کند. آن هم بین کسانی که فکر می کردند این جنگ تنها برای این است که نیاکان دشمن را کثیف می دانستند.
 

منبع