چیزی فراتر از فوتبال

 

در روزگار ما تعویض هر چیزی که تصورش را کنید ممکن است، از همسر و شغل گرفته تا مذهب و حزب و باقی چیزها.  سوال اساسی این است، چرا باید به تیمی که از کودکی به آن عشق می ورزیدیم همچنان وفادار بمانیم؟ اگر بازیکنان می توانند به تناوب تیم عوض کنند چرا طرفداران نتوانند؟

 لازم نیست جای دوری بروید، این روزها خیلی راحت با کس دیگری معاشرت می کنید، رابطه پشت رابطه و سرانجام طلاق و یک وفاداری جایش را به وفاداری دیگر می دهد؟! یا خیلی راحت، دست از شغل تان می کشید، اصلاً حرفه و تخصص تان را تغییر می دهید و وارد عرصه دیگری می شوید!  اما آیا تا به حال شنیده اید کسی از طرفداری تیمش دست بکشد؟ حتی اگر جواب مثبت باشد، یک طرفدار واقعی هرگز چنین طرز فکری را قبول نمی کند. پذیرفتن چنین چیزی حتی از تغییر مذهب یا حزب هم هولناک تر است! 

اما واقعاً چرا این اتفاق به ندرت اتفاق می افتد؟ درحالی که کمی آنسوتر بازیکنان و مربیان به تناوب تیم شان را عوض می کنند.

گاهی اتفاقات بدی می افتد، تیم تان به قعر جدول سقوط می کند، امتیاز پشت امتیاز از دست می دهد، از جام های متعدد با فضاحت حذف می شود، از رقبای همیشگی و سنتی خود شکست می خورد، طرفداران دائماً تحقیر می شوند و بلاخره کاسه صبرشان لبریز می شود و در نهایت، با دلی آکنده به مربی، بازیکنان و سران باشگاه ناسزا می گویند. آن موقع شاید به این هم فکر کنند" کافیه! شرم آوره! دیگه نمی تونم!چطور می تونم این وضع رو تحمل کنم؟ چطور می تونم  طرفدارتیمی باشم که چیزی جز فضاحت و تحقیر به بار نیاورده! "

راه حل ساده است: تیم دیگری پیدا کنید و به راحتی طرفدارش شوید؟!  اما نمی توانید! چرا؟ نمی دانید!

  « هیچ کس عقیده اش را انتخاب نمی کند، بلکه عقیده ها هستند که انتخاب مان می کنند! »

اغلب ما طرفدار تیمی می شویم که پدران مان طرفدارش بوده اند و این امری کاملاً مرسوم است، و یا اینکه ناگهان جرقه ای و با تماشای فوتبالی از تلویزیون احساس می کنید، حس خاصی نسبت به تیمی پیدا کرده اید. وقتی بزرگ تر می شوید و به دور و اطراف خود نگاه می کنید، می بینید، دیوارهای اتاق تان انباشته از پوستر بازیکنان و  تیم مورد علاقه تان است و چند دست هم  از پیراهن تیم مورد علاقه تان دارید، آنگاه حس می کنید، فوتبال به بخش مهمی از زندگی تان بدل شده، انگار بدون آن دیگر نمی توانید نفس بکشید! بعد از این به تدریج خ:/..دتان را متعلق به جمعی بزرگ از دوستان تان می بینید و کم کم حس می کنید، چیزی در رگ های تان جنبیدن گرفته!

روزهایی با شکست تیم تان غمگین می شوید و روزهایی دیگر از شدت خوشحالی فریاد می کشید.

شاید دلیل دیگری که طرفداران تیم شان را رها نمی کنند، این باشد که تیم هیچگاه تغییر نمی کند،  بازیکنانی که دوست شان ندارید، بلاخره روزی از باشگاه می روند. مربی های بد و ناسازگار هم بلاخره اخراج می شوند. هر آنچه باعث آزار شماست بلاخره با گذشت زمان از ذهن تان محو می شود و آنگاه متوجه می شوید؛ هیچ کس بزرگتر از تیم نیست.

منبع