توپ طلا؟ ممنون؛ ما قهرمانی را ترجیح می‌دهیم

به گزارش وبلاگ کانون هواداران بایرن مونیخ در ایران، مراسم انتخاب برترین‌های جهان در سال 2013 هم بالاخره بعد از سر و صداهای زیاد برگزار شد.

هرچند بعضی‌ها منتظر بودند یکی از ستون‌های اصلی کسب 5 جام بایرن در سال گذشته این جایزه با تصاحب کند اما همانطور که بسیاری از رسانه‌های معتبر و کارشناسان پیش‌بینی کرده بودند، این جایزه به کریستیانو رونالدو رسید. عجیب اینکه ریبری در نهایت پشت سر مسی قرار گرفت تا آن بعضی‌ها که فکر می‌کردند ریبری بهترین است، حسابی تعجب کنند.
صحبت درباره اتفاقی که دوشنبه شب افتاد، بسیار زیاد است. اینکه واقعا چه کسی بهترین بازیکن جهان در سال میلادی گذشته بود پاسخ روشنی نخواهد داشت. هیچ‌گاه معیار انتخاب بهترین در فوتبال مشخص نبوده است. اساسا مقایسه بازیکنانی که هم پست نیستند به ذات غلط به نظر میرسد. چطور می‌توان یک مدافع را با یک دروازه‌بان و این دو را با مثلا یک مهاجم مقایسه کرد؟ از همین‌جاست که بسیاری معتقدند در سال‌های اخیر در حق دروازه‌بانان و مدافعان اجحاف شده است.

حتی مقایسه دو بازیکن از دو لیگ متفاوت نیز غلط به نظر می‌رسد. چطور می‌شود بازیکنی که در لیگ اسپانیا بازی می‌کند؛ مقابل تیم‌های کاملا متوسط را با بازیکنی که در بوندس‌لیگا یا لیگ برتر انگلیس مقایسه کرد؟ اما به نظر چاره‌ای نیست و باید به این "شو" خوش و آب و رنگ تن داد. این جایزه که همواره از اساس مورد شک و تردید بود در سایه تبلیغات گسترده رسانه‌ها و البته هزینه‌های گذاف اسپانسرهای حاضر و پشت پرده، به یکی از پر سروصداترین و به ظاهر مهمترین جوایز فوتبال دنیا تبدیل شده است. هرچند تردیدی نیست که انتخاب شدن به عنوان برترین بازیکن سال جهان مهمترین عنوان شخصی است که یک بازیکن به دست میاورد اما این انتخاب با این شرایط هرگز چنین اعتباری نداشته و ندارد.

بسیاری، انتخاب بهترین بازیکن جهان براساس رای کاپیتان‌ها و مربیان تیم‌های ملی را زیر سوال میبرند. آنچه در سال‌های اخیر به اثبات رسیده،‌ میزان بالای اشتباهات عمدی و سهوی در رای گیری برای انتخاب برترین‌های جهان بوده است. بارها دیده شده کسانی که به مثلا "زیدان" رای داده‌اند! چنین رای گیری با این کیفیت هرگز در بین هواداران و کارشناسان فوتبال اعتباری که فیفا می‌خواست را نداشته و ندارد.
اما امسال، اتفاقاتی افتاد که اعتبار این جایزه را بیش از پیش زیر سوال برد. فیفا که به شدت به اسپانسرها و توجه رسانه‌ها وابسته است برای داغ‌تر کردن این مراسم و بالابردن هیجان آن، رای گیری برای انتخاب بهترین بازیکن سال جهان(مهمترین جایزه گالا)‌ را به بعد از برگزاری دیدارهای پلی‌‌آف اروپا موکول کرد؛ جایی که رسانه‌ها به شدت روی بازی سوئد و پرتغال، تقابل زلاتان و رونالدو متمرکز شده بودند. عجیب اینکه فیفا به شرکت کنندگان در این رای گیری اجازه داد تا دوباره رای بدهند. رونالدو در آن دو بازی درخشید و رسانه‌ها با تیترهایی با این مضمون از او ستایش کردند:"رونالدو یک تنه پرتغال را به جام جهانی برد". در دنیای امروز، در عصر ارتباطات و رسانه‌ها، آن چیزی است که آنها می‌گویند. بیایید نگاهی به پرتغال در مرحله گروهی جام‌جهانی داشته باشیم: پایین‌تر از روسیه، بالاتر از رژیم صهیونیستی، آذربایجان، ایرلند شمالی و لوکزامبورگ. بله رونالدو برای دوم شدن در چنین گروهی، شایسته ستایش است.

رونالدو در رئال مادرید یک همه کاره است، یک گل‌زن بالفطره با نزدیک هفتاد گل در طول یک سال. آمار او خیره‌کننده است. انکار سطح بالای کیفیت این بازیکن ممکن نیست؛ او یکی از بهترین‌های تاریخ است. بحث اصلی اما جای دیگری‌ست، بی اعتبار بودن انتخاب بهترین‌های جهان توسط فیفا.
بسیاری، معتقدند بهترین بازیکن سال جهان باید از بهترین تیم آن سال انتخاب شود. این به نظر منصفانه نمی‌رسد. کسب جام، موثر بودن در کسب جام قطعا نشان‌گر سطح کیفی بالای یک بازیکن است اما حذف بازیکنان دیگر تیم‌ها به دلیل نبردن جام ممکن نیست. اما به نظر می‌رسد فیفا برای احیای اعتبار از دست رفته‌اش نیازمند تعریف معیارهای معتبر و قابل قبول برای اهدای توپ طلاست، معیارهایی که به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر بیشتر از فنی، تبلیغاتی و رسانه‌ای بوده‌اند.

هواداران بوندس‌لیگا این روزها بابت از دست دادن شانس اینکه پس از نزدیک دو دهه بازیکنی از این لیگ، توپ طلا را به دست بیاورد بسیار ناراحتند. شاید حق داشته باشند اما شکی نیست آنها قهرمان شدن را ترجیح می‌دهند. بایرنی‌ها در سال‌های اخیر بیش از آنکه توپ طلا را ترجیج بدهند، قهرمان شدن را ترجیح می‌دهند. دورتموندی‌ها در سال‌های اخیر بیش از اینکه برای کسب این جایزه فردی برای یک بازیکنشان تلاش کنند، برای ساخت تیمی تلاش می‌کنند که با کمترین هزینه به فینال لیگ قهرمانان برسند و قهرمان شوند.