دایسلر بزرگترین بازنده ی تاریخ بایرن

 

به گزارش وبلاگ کانون هواداران بایرن مونیخ در ایران٬ دقیقا پنج سال پیش ، 16 ژانویه 2007 ، سباستین دایسلر بازنشستگی خود را از فوتبال حرفه ای را اعلام کرد. با نگاهی به گذشته داستان غم انگیز او را برای هشداری به سایر بازیکنان حرفه ای بازگو می کینم. شاید آن بتواند به نسل امروز از بازیکنان نیز کمک کند.

به مناسبت پنجمین سال خداحافظی سباستین دایسلر استعداد ناب فوتبال آلمان که متاسفانه هیچگاه نتوانست به آنچه شایسته ی وی بود دست یابد

به نقل از مجله کیکر به بهانه پنجمین سال کناره گیری دایسلر از فوتبال حرفه ای گوشه ای از زندگی او و دلایل جدایی وی از فوتبال حرفه ای را بیان می کند.

در پایان ، سباستین  دایسلر چیزی برای گفتن نداشت به جزء آنکه بگوید : "من با طبیعت زندگی خود کنار آمدم."

دایسلر مدت زمان بسیاری با خود جنگید و مصدومیت های پیاپی موجب شد تا نهایتا در این مبارزه تسلیم و از دنیای حرفه ای کنار کشید.

دایسلر در حال درخشش، بالاک در راه شکوفایی

دایسلر خوش شانس -- یا بخت برگشته -- در برهه ای خاص از فوتبال آلمان متولد می شود  . پایان دهه 90  ستاره ای در مونشن گلادباخ به فوتبال آلمان معرفی شد و سریعا چشم های بسیاری به او خیره ماند، تمرکز بسیاری از کارشناسان فوتبال آلمان به وی جلب شد.  او توانایی بازی با هر دو پا را داشت و چالاکی و هنرنمایی وی در ضربات ایستگاهی دیگر ویژگی مثبت سباستین بود.

تقریبا هم زمان با دایسلر استعداد دیگری در باشگاه کایزرسلاترن شروع به شکوفایی کرد. میشائیل بالاک با روندی آرام زیر نظر اتوری هاگل مراحل تکامل را طی کرد و با شیبی ملایم توانست جزء برترین های فوتبال جهان شود.

بالاک در اولین فصل حضور خود در بوندسلیگا از 16 بازی ابتدایی 15 بار روی نیمکت نشست. این در حالی است که دایسلر در 10 دیدار از 17 دیدار خود به طور کامل و از ابتدا در ترکیب قرار گرفت حتی اگر از شرایط آمادگی به دور بود. دایسلر با نگاهی به گذشته می گوید: "در آن زمان بسیار زود برای حضور در ترکیب اصلی به من اجازه دادند."

والتر، زلر، فرانتس بکن باوئر، دایسلر

پیشرفت های درخشان ادامه پیدا کرد.  هنگامی که به هرتابرلین منتقل شد توانست بازی های ملی را نیز به تجارب خود اضافه کند و سپس موفق شد به بایرن باشگاه اول آلمان منتقل شود. این اولین بار بود که  سباستین دایسلر بطور جدی در معرض فشار بازی های بزرگ و رسانه ها قرار می گرفت.

طرفداران متعصب هرتابرلین هرگز او را به دلیل این انتقال نبخشیدند. او همواره در دیدار های خارج خانه بایرن در برلین بیرحمانه از سوی هواداران هرتا هو می شد و رسانه و روزنامه های پایتخت مطالب و گزارش هایی علیه وی می نوشتند حتی اگر خبر خاصی نیز در مورد او گزارش نمی شد.

با این وجود همواره از دایسلر به عنوان ناجی فوتبال آلمان یاد می شد و آینده تیم ملی آلمان را در ساق های وی جستجو می کردند.  سرمربی او در مونشن گلادابخ ناخواسته آتشی را شعله ور کرد و گفت: "دایسلر آینده فوتبال آلمان و قابل قیاس با فریتز والتر، اووه زلر و بکن باوئر است."

اریش ریبک سرمربی تیم ملی آلمان در سال 1999 در مورد او گفت: "سباستین گوهر فوتبال آلمان و فراتر از بازیکنان شاغل در بوندسلیگا است او در واقع بازیکنی است که ما در حال حاضر به آن نیاز داریم."

در سایه ی ستایش هایی که از سباستین دایسلر به عنوان جوان اول فوتبال بدون پدیده ی آن زمان آلمان می شد او احساس غربت و تنهایی می کرد. او از این احساس نمی توانست رهایی پیدا کند در گلادباخ، برلین و مونیخ حس تنهایی همواره با وی همراه بود. نهایتا دایسلر تصمیم گرفت برای اولین بار خود را فریب دهد.

"مانند یک دلقک غمگین"

او در مصاحبه ای نادر با روزنامه تایمز گفت: "من سعی کردم آنچه را که حرفه ای ها انجام می دهند در پیش بگیرم و به عنوان یک بازیکن حرفه ای فوتبال، زندگی کنم. من ساعتهای فانتزی ، عینک آفتابی لباس های گران قیمت ، مانند همه حرفه ای ها خریدم. ما درنیمه های شب فروشگاه ها را ترک می کردیم ، البته دخترانی که در جمع ما بودند به خوبی آن زمان را به یاد می آورند ، این بسیار دشوار بود که به عنوان یک چهره شناخته شده در برخی مکان ها حاضر شوم براحتی بخندم و ... این باعث شد که از عدم خوشحالی خود مطلع شوم."

آشفتگی احساسی بود که در وی حادث شد و مصدومیت های مکرری که در کشاله ران و زانو برایش اتفاق می افتاد موجب شد او در هشت سال حضور حرفه ای خود هفت بار تصمیم به خداحافظی بگیرد.

اما او نمی توانست تسلیم شود. در اولین بازی که به میدان می رفت با تشویق مواجه می شد. به او لقب "باستی فنتستی" داده بودند لقبی که هواداران هرتا در روز تحلیف در پایتخت به وی اهدا شده بود. اما خودش هرگز چنین احساسی نداشت و به خود لقب"دلقکی غمگین" داده بود.

دایسلر لطفا صبور باش - هیچکس به حرف های او گوش نمی داد

تیم رویایی آلمان ها در جام 90 پا به سن گذاشته بودند و نیاز به تغییر نسل بود. رودی فولر در مورد سباستین گفت: "او بازیکنی است که برای بدست آوردن وی سال ها صبر کردیم او ستون تیم است" دایسلر در پاسخ این صحبت ها گفت:" مسئولیت های تیم باید تقسیم شود و من هنوز کامل نیستم و چیزهای بسیاری را باید یاد بگیرم."

این دوره زمان بسیار حساس در فوتبال آلمان بود کوچکترین حرکتی در تیم جوان آن ها تاثیرگذار بود تیم ملی با نتایج بسیار بد از رقابت های جام ملت های اروپای بلژیک و هلند باز می گشت و در راه پوست اندازی بود.

تب کشف ستاره در فوتبال آلمان زمانی به اوج رسید که سباستین اولین گل خود در بوندسلیگا را در مارس 1999 مقابل مونیخ 1860 با طی مسافتی 60 یاردی به ثمر رساند. پس از آن بود که محافل فوتبالی آلمان به جشن پرداختند و برای کشف ستاره آینده دار در تیم ملی آلمان به یکدیگر تبریک گفتند حتی برخی روزنامه های ورزشی  گل او را با گلی که نتزر در فینال 1973 مقابل کلن به ثمر رسانده بود مقایسه می کردند.

انتقال به مونیخ "خودکشی" بود

دایسلر می گوید: "من فقط یک جوان 19، 20 ساله بودم ولی کارشناسان فوتبالی آلمان تصور می کردند که من می توانم به تنهایی فوتبال ملی را نجات دهم." انتقال به بایرن گرد و خاک بسیاری در فوتبال آلمان به پا کرد. پرداخت پول های جدی در فوتبال موجب شد تا امیدی جدید برای او ایجاد شود اما این شرایط نیز مدت زیادی به طول نیانجامید. او حتی هوادرانی بدست آورد که او را تهدید به مرگ کنند.

بیست میلیون مارک به دایسلر پرداخت شد اما مصدومیت وی موجب شد این پرداخت برای بایرن علامتی سوال باقی بگذارد تا جاییکه آن ها اعلام کردند این پول به عنوان وام به دایسلر پرداخت شده و او در آینده باید آن را بازپس دهد. این برای سباستین خودکشی بود. او بسیار از این موضوع ناراحت شد وی می توانست دوباره به میادین بازگردد اما دیگر فایده ای نداشت زیرا "فوتبال او به اتمام رسیده بود."

دو تورنمنت بزرگ از دست رفت

مونیخ نیز برای او مانند برلین بود و هیچ تفاوتی نداشت وی از مصدومیت ها رنج می برد و سران باشگاه برای بازگشت وی بی تابی می کردند. کارل هاینس رومنیگه در مورد او گفت: "دایسلر بازیکنی درون گرا است. او به عنوان فوتبالیست چیزهایی دارد که هیچ کس در فوتبال آلمان ندارد اما او فقط می خواهد تمرین کند، بازی کند و سپس به خانه خود باز گردد که این در بایرن چندان جالب نیست."

پس از چند هفته دایسلر بیماری خود را به اطلاع عموم رساند. وی از افسردگی رنج می برد. پس از گذشت چند ماه سباستین بار دیگر برخاست و به میادین بازگشت و موفقیت هایی نیز بدست آورد اما دیگر یورو 2004 از دست رفته بود.

دایسلر همچنان مشتاق به ادامه راه بود حتی اگر او از فوتبال لذت نمی برد زیرا جام جهانی 2006 به میزبانی آلمان پیش رویش بود در مارس 2006 او با پیراهن تیم ملی آلمان مقابل ایتالیا قرار گرفت که با نتیجه تکان دهنده 4 بر 1 شکست خوردند. چند روز پس از آن بازی دایسلر از ناحیه غضروف زانوی راست آسیب دید و شش ماه خانه نشین شد بدین ترتیب دایسلر تنها با 36 بازی ملی از تیم ملی ژرمن ها خداحافظی کرد و جام جهانی 2006 را نیز به مانند 2002 از دست داد.

خداحافظی پنج سال پیش

در مدت طولانی حضور او در فوتبال حرفه ای دایسلر با کلکسیونی از صدمات روحی و فیزیکی روبرو شد. بسیاری از مردم او را مقصر این امر می دانند ولی دایسلر در مورد برهه ی زمانی حضورش در فوتبال اینگونه سخن می گوید: "من احساس می کنم به مانند لامپی تنها به سقف آویزان شده ام، لخت و قابل مشاهده برای همه اما هیچ چیز در پایین برایم وجود نداشت."

آخرین تلاش دایسلر برای بازگشت به میادین در 16ام ژانویه 2007 به پایان رسید. دایسلر برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد. این برای اولی هوینس تکان دهنده بود. هوینس گفت: "این برای من شوکه کننده بود به این بازگشت امیدوار بودم تمام امیدهای پیش از این برایم به کابوس بدل شد اما ما هیچ وقت او را فراموش نخواهیم کرد." و این پایانی برای دوران حرفه ای یکی از بهترین فوتبالیست های دهه گذشته آلمان بود که با سکوت از دنیای حرفه ای خداحافظی کرد.

ادموند استویبر پس از آن گفت: "دایسلر یکی از بزرگترین بازنده های تاریخ باشگاه بایرن مونیخ بود."