لوسیو: بازی با بایرن برایم خنده‌دار است

 

مدافع برزیلی تیم اینترمیلان ایتالیا در آستانه دیدار یارانش با بایرن‌مونیخ در جدال رفت از مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در گفت‌وگویی با نشریه کیکر اظهار داشت رویارویی با یاران سابقم در تیم بایرن،‌ به من احساس جدالی سخت و در عین حال خنده‌دار می‌دهد.

لوسیو اظهار داشت: چندین سال دل‌انگیز را همراه با بایرن پشت سر گذاشتم. اگر انتخاب بازی به من بود، دلم می‌خواست مجبور نباشم مرتب بازی با دوستان سابق را تجربه کنم. الان هرچند کمتر تحت فشار هستم ولی چنین رویارویی برای من راحت نیست. این رویارویی برای من شرایطی دشوار و در عین حال خنده‌داری ایجاد می‌کند. هرچند که همچنان با انگیزه هستم.
این ستاره 32 ساله در این مصاحبه به نکات دیگری نیز اشاره کرده که مشروح آن در پی می‌آید:

آقای لوسیو، واقعا آن زمانی که از بایرن جدا شدید و به اینتر رفتید، فکر می‌کردید مجبور شوید در آینده اینقدر زیاد با یاران سابق ملاقات کنید؟
اگر به من بود، دلم می‌خواست از چنین اتفاقی اجتناب می‌شد. اولین ملاقاتم با آنها در پایان ماه مه گذشته بود که خیلی هم دشوار برایم بود. درنظر بگیرید پس از آن همه سال دل‌انگیزی که با مونیخی‌ها سپری کردم، به یکباره مجبور شوم مقابلشان بایستم. از نظر روحی شرایط دشوار و در عین حال خنده‌داری برایم ایجاد می‌کرد. شرایطی که الان به نظر می‌رسد برایم تحمل‌اش قدری راحت‌تر باشد.

پس از بازی فینال لیگ قهرمانان اروپا در پایان بهار در ورزشگاه سانتیاگوبرنابئو مادرید، شما پس از خاتمه بازی به سمت تریبون مونیخی‌ها با حس عجیبی رفتید.
واقعا آن لحظه را نمی‌شود به راحتی از خاطر برد. یادم هست پسرم را در بغل داشتم و به سمت هواداران بایرن رفتم. آنها برای ما یک پرچم فرستادند و ما برایشان بوس فرستادیم. این کار را با نهایت صداقت انجام دادم. هرچه نباشد من پنج‌سال رویایی را به همراه خانواده‌ام نزد چنین هواداران پرشوری پشت سر گذاشتم. هنوز هم برای باشگاه بایرن و هوادارانش احترام زیادی قائل هستم. حسی که نزد آنها هم همینگونه است.

ولی در تابستان سال 2009 خیلی اظهار تاسف کردید.  

درست است. وقتی از باشگاه شنیدم که مرا دیگر نمی‌خواستند، شوک بزرگی به من وارد شد. چون حتی برای یک لحظه هم فکر رفتن در ذهنم نبود. بعد از خود پرسیدم چرا باید در این حالت از مونیخ جدا شوم. این مساله روی من تاثیر گذاشت و حتی باعث شد برای فصل بعد از انگیزه بیشتری برخوردار شوم. در آن موقع یک ماه خارق‌العاده را در جام کنفدراسیون‌ها در آفریقای‌جنوبی پشت سر گذاشتم. در بازی نهایی مقابل آمریکا گل پیروزی بخش را نیز زدم.

آثار آن شوک با انتقال به اینترمیلان کم شد؟  

می توان گفت انتقال به میلان هدیه‌ای خوب برای من شد. توانستم همراه با اینتر، قهرمانی کالچو را کسب کنم. صاحب جام حذفی شوم و برتر از هرچیزی به مقام نخست لیگ قهرمانان برسم. همان افتخاری که در کارنامه‌ام نداشتم. باور کنید برای هر برزیلی که راهی اروپا می‌شود، کسب مقام نخست این جام ، بزرگترین رویا است.

به نظر شما رمز موفقیت خوزه مورینیو چه بود؟  

او یک مربی صاحب سبک است. یک محرک ایجاد انگیزه باورنکردنی که در خلال هفته با صحبت‌هایی که انجام می‌دهد، سطح انگیزش بازیکن را بالا می‌برد. کاری که می‌کند، باعث می‌شود تا بازیکن در زمین بازی حتی سرش را جلوی توپ بگذارد و بخاطرش جان دهد. از طرفی کاری می‌کند که همه نگاه معطوف او شده تا بازیکن آرامش‌ خود را حفظ کند و آماده نبرد باشد.

الان جای خالی او برایتان محسوس نیست؟  

چرا. تا حدی اینگونه است ولی فوتبال همین است. یکسری دوست می‌روند و سری جدیدی از دوستان می‌آیند.

نتیجه بازی با بایرن را چگونه می‌‌بینید؟  

هیچ برتری وجود ندارد. بهترین نتیجه در بازی چهارشنبه شب برای ما این است که 2 بر صفر پیروز شویم چون بدین نحو کار برایمان در بازی برگشت در مونیخ خیلی راحت‌تر خواهد شد.

برای این منظور وظیفه دارید خط حمله بایرن را از کار بیندازید؟  

بی شک. اینتر این اواخر گل‌های زیادی زده، یکسری گل هم در عین حال دریافت کرده است. این اتفاق نباید در لیگ قهرمانان روی دهد. از طرفی ریبری و روبن جزو بهترین‌های اروپا هستند. ماریو گومز در بهترین فرم آمادگی بسر می‌برد. توماس مولر هم مرتب برای آنها دارد گلزنی می‌کند. من خودم تجربه تمرین با توماس را در تیم نخست باشگاه داشته‌ام. می‌دانم چقدر خوب می‌تواند فرصت خلق کند و یا گل بزند. البته فکر نمی‌کردم اینقدر سریع به رده اول فوتبال جهش کند. از این رو برایش آرزوی موفقیت زیادی دارم.

از کدامیک از بازیکنان بایرن بیشتر از همه می‌ترسید؟  

در مقابل تیمی مثل بایرن‌مونیخ آدم نمی‌تواند روی بازیکنی خاص تمرکز کند. با این حال نسبت به باستین شواین اشتایگر حس خاصی دارم. بازیکنی که قبلا به ناحق موردانتقاد واقع می‌شد. او همیشه بازیکنی بزرگ بوده است. یکی از کسانی که کیفیت‌بازی‌اش باعث تفاوت و برتری می‌شود.

کسب مقام قهرمانی جهان، کسب عنوان در آلمان و ایتالیا و نیز فتح لیگ قهرمانان اروپا، به شما احساس سیری و بی انگیزگی می‌دهد؟
نه به هیچ‌ وجه. من در شرایط حاشیه‌ای دیوانه‌کننده‌ای از فوتبال رشد کرده‌ام. هیچگاه انگیزه‌ام را از دست نمی‌دهم. هر روز صبح که صدای بیدارباش ساعتم زده می‌شود و از خواب بر می‌خیزم، احساس می‌کنم تشنه کسب افتخارات جدید هستم.

از زمان کودکی آرزو می‌کردید روزی مدافعی برجسته شوید؟  

نه. چون اوایل من به عنوان مهاجم گوش راست بازی می‌کردم و گل پشت گل به ثمر می‌رساندم. به یاد دارم تازه 12 سال بیشتر نداشتم که به پلاناتینا درنزدیکی برازیلیا رفتم. درآنجا زی واسکو، مربی‌ام گفت که به قدر کافی بلندقامت و قدرتمند هستم. می‌روم و به عنوان دفاع بازی می‌کنم. الان که به آن زمان فکر می‌کنم، باید از او تشکر کنم. چون اگر به عنوان مهاجم ادامه می‌دادم، الان به حدی که مطرح هستم، نمی‌رسیدم.

ظاهرا پس از آن دوره رشد سریعی را طی کردید؟  

بگویید بسیار سریع. در سال 2000 به آلمان آمدم و به بایرلورکوزن منتقل شدم. در آنجا راینر کالموند بطرز خارق‌العاده‌ای استعدادهای برزیلی را کشف و شناسایی می‌کرد و سرانجام برای تیمش بکار می‌گرفت. در سال 2002 ما تا فینال لیگ قهرمانان اروپا پیش رفتیم که این، موفقیتی خارق‌العاده برای تیم بود. کمی پس از آن مقابل آلمان در فینال جام جهانی قرار گرفتم و به مقام قهرمانی رسیدم. پس از آن تاسف بار بود که با بایرلورکوزن همیشه تا کسب مقام نزدیک می‌شدیم ولی دست نمی‌یافتیم. البته وقتی بعد به بایرن مونیخ منتقل شدم، توانستم عاقبت به مقام قهرمانی بوندسلیگا برسم.

آن زمان که از برزیل راهی آلمان شدید، دچار شوک و حیرت نبودید؟  

نه. اتفاقا انتظارش را هم داشتم.

در آلمان چه چیزی یاد گرفتید؟  

نظم. چیزی که برزیلی‌ها اغلب مشکل دارند. در شش ماه ابتدایی حضورم من بطور مرتب یک ربع دیر به سر تمرینات می‌رسیدم. این مساله سبب شد تا مرتب مورد جریمه مالی قرار گیرم و پول زیادی از جانب من به تیم سرازیر شوم. ولی بعد خیلی سریع وضعیت را درک کردم. فهمیدم بدون نظم، در فوتبال به هیچ دستاوردی نخواهم رسید.

الان که در اینتر هستید، خانواده‌تان طرفدار کدام تیم هستند، بایرن یا اینتر؟  

به جز جائو ویکتور، همه طرفدار اینتر. جائو 12 ساله است و هنوز هم طرفداری سفت و سخت بایرن است. وقتی که بازیکن بایرن بودم، همیشه با من سر تمرین می‌آمد و اگر فرصتی دست می‌داد با شواین اشتایگر و پودولسکی بازی می‌کرد. باور نمی‌کنید موقع بازی فینال در پایان بهار گذشته، او خودش را برای موفقیت بایرن کشت.

با دوری از آلمان الان چه تفاوتی میان این کشور با ایتالیا هست؟  

به نظرم تفاوت در نظم و سر وقت حاضر شدن است. یعنی اینجا در ایتالیا همان وضعیت برزیل یعنی بی نظمی و تاخیر حاکم است. واقعا جای نظم آلمان‌ها را در اینجا خالی می‌بینیم.

اکنون فهرست بلندی از بازیکنان برزیلی وجود دارد که با نظم و ترتیب مشکل دارند. واقعا چرا برزیلی ها چنین هستند؟
به نظرم مساله ربط به شخصیت‌شان دارد. خیلی از نزدیکان و آشنایانم به من می‌گویند لوسیو یک بازیکن برزیلی نیست. بلکه یک آلمانی برزیلی‌تبار است. من با در نظر گرفتن نظم، در آلمان موفق شدم و به من نیز خوش گذشت. در حالیکه سایر هموطنانم اینگونه نبودند.

در سال 2014 جام جهانی در کشورتان برگزار خواهد شد...  

...اتفاقی که بزرگ و غیرقابل تصور است. اینکه بتوانم چهارمین حضورم را در یک دوره جام جهانی جشن بگیرم. البته الان 32 سال سن دارم. خوشحال می‌شوم در آن جام نیز باشم و بتوانم با کسب مقام قهرمانی به دوران ورزشی خود خاتمه دهم.