ماگات خوش فکر انتقام سوپرکاپ را گرفت

 

دو تیم پرطرفدار بایرن مونیخ و شالکه در حساس ترین دیدار هفته پانزدهم بوندسلیگا به مصاف یکدیگر رفتند. دو تیمی که به اعتقاد اکثر کارشناسان از مدعیان اصلی قهرمانی بودند اما تا به اینجای کار یکی در میانه جدول و دیگری در نیمه پایین جدول قرار دارند. 

این دیدار در شرایطی برگزار شد که تیم شالکه به دلیل شکست 5 بر صفر هفته قبل به شدت مورد انتقاد کارشناسان واقع شده بود و حتی زمزمه های تغییر مربی این تیم نیز به گوش میرسید.

در سوی دیگر بایرن مونیخ میهمان برای کسب سه امتیاز و عقب نماندن از کورس قهرمانی راهی ورزشگاه شالکه شد. در این دیدار حساس که یادآور سوپرکاپ امسال نیز بود، ونگال تیموشوک و برنو را در مرکز خط دفاع قرار داد. این تصمیم به دلیل اشتباهات مکرر فن بویتن و دمیکلیس و همچنین مصدومیت بادشتوبر اتخاذ شد. لام و کنتنتو نیز مدافعین کناری تیم بودند. فان بومل و کروس هر دو نقش هافبک دفاعی و بازیساز را برعهده داشته و ریبری، اشتایگر و مولر به عنوان هافبکهای هجومی به ماریو گومز در زمان حمله اضافه می شدند. پس بایرن با سیستم 1-3-2-4 راهی میدان شده بود. شالکه میزبان نیز با ترکیب 1-2-3-4 به میدان آمد به نوعی که در خط حمله بارها جای هونتلار و رائول عوض میشد.

در همان دو دقیقه ابتدایی بازی، ماگات با دیدن نحوه چیدمان مدافعین بایرن نفوذ از سمت چپ بایرن را به شاگردانش دیکته کرد ولی لوئیس ونگال در همان چند دقیقه ابتدایی متوجه اشتباه خود در چیدمان دفاعی شد. مدافعین بایرن در ابتدای بازی از راست به چپ شامل لام، تیموشوک، برنو و کنتنتو بودند. به دلیل اینکه زوج کنتنتو و برونو در سمت چپ دفاعی بسیار کم تجربه بودند (و ماگات این نکته را خیلی زود دید) مربی بایرن سریعا جای تیموشوک و برنو را تغییر داد تا توازن قوا در دو قسمت خط دفاع برقرار شود.

با این حال فیلکس ماگات برنامه دیگری نیز داشت و آن هم مهار دو بازیکن ریزنقش و سرعتی بایرن در دو طرف زمین بود.  ماگات برای مهار ریبری، اوچیدای ژاپنی را در مقابل او قرار داد و برای مهار نفوذهای فیلیپ لام، خورادو (هورادو) را در سمت چپ تیم شالکه قرار داد. پس ماگات با گماردن دو بازیکن سرعتی قصد کاهش سرعت پیستونهای تیم بایرن را داشت که تا حدودی نیز موفق بود. با این روش در یک ربع ابتدایی، دیداری متعادل را شاهد بودیم و حتی چندین بار خورادو با نفوذهای خود از سمت راست برای بایرن مشکل ساز شد.

ولی ونگال خیلی زود تاکتیک جدیدی را اتخاذ کرد. به این نحو که به صورت یکی در میان از دو سمت، اجازه حمله و نفوذ به بازیکنان خود میداد. با این روش ( که یکبار مولر از سمت راست نفوذ می کرد و دقایقی بعد نوبت به ریبری از سمت چپ می رسید) کم کم دفاع شالکه متزلزل و بایرن حاکم مطلق میدان شد. ابتدا در دقیقه 22 ضربه زیبا و چکشی اشتایگر با واکنش دیدنی مانوئل نویر به کرنر رفت. سپس در دقیقه 30 پاس ریبری ، اشتایگر را راهی هجده قدم کرد و پاس عرضی او را گومز در میان تعجب به بیرون زد.  در دقیقه 33 شوت کات دار تونی کروس با عکس العمل استثنایی مانوئل نوئر همراه شد و در دقیقه 38 روی نفوذ و پاس لام، تونی کروس در شرایط تک به تک قرار گرفت که ضربه او را باز هم نوئر مهار کرد و بالاخره در دقیقه 39 شوت مهلک اشتایگر به تیر دروازه شالکه خورد تا نیمه اول به دلیل درخشش مثال زدنی دروازه بان ملی پوش شالکه با تساوی بدون گل به پایان برسد.

باید گفت در نیمه ابتدایی تیم شالکه هیچ حرفی برای گفتن نداشت و اگر نویر چنین درخشان ظاهر نمیشد بایرن نیمه اول را با گلهای پرشمار به پایان می برد. با این حال مربیان بزرگ قدرت خود را در همین جا به رخ حریفان می کشند. فلیکس ماگات که همواره با تعصبی خاص تیمهای تحت رهبری خود را مقابل بایرن ارنج میکند، این بار نیز قدر شانسهای شالکه و درخشش دروازه بان خود را در نیمه نخست دانست و تاکتیک تیم خود را به کلی تغییر داد تا لوئیس ونگال در ابتدای نیمه دوم گیج و مبهوت شود.

پس از گذشت 13 دقیقه از نیمه دوم در شرایطی که بایرن قصد داشت با پاسکاریهای زیاد باز هم عرصه را بر میزبان تنگ کند٬ مانوئل نویر با شروع مجدد زیبا و بلند خود به راحتی لایه های دفاعی بایرن را بی اثر گذاشت. شروع مجدد او درست به مانند بازی تاریخی برابر انگلیس (برد چهار بر صفر آلمان و گل کلوزه) چیدمان تمامی هافبکهای درون زمین را خنثی کرد و رائول با تجربه، از بی تجربگی برنو استفاده کرده و او را براحتی جا گذاشت تا توپ وی پس از برخورد به پای تیموشوک جلوی پای خورادو قرار گیرد و این بازیکن نیز با کمک تیردروازه گل اول بازی را به ثمر برساند. در روزی که مدافعین بایرن به ظاهر راحت تر از حریف بودند با اولین خطر جدی دروازه قهرمان فصل پیش باز شد.

ماگات که سابقه بردن بایرن را در کارنامه خود بارها دارد این بار نیز از از تجربه  و شناخت بالای خود برای مات کردن اندیشه های ونگال و خالی کردن کینه قدیمی خود در برابر چشم مدیران بایرن استفاده کرد. در شرایطی که از ابتدای بازی دلیل نبود فارفان (هافبک قدرتمند و جنگنده شالکه) برای همگان نامشخص بود٬ فیلکس ماگات او را به جای رائول گونزالس خسته به عنوان برگ برنده وارد زمین کرد تا عملا هم کفه ترازو در میانه میدان به نفع شالکه سنگین تر شود و هم شالکه فشار خود را روی دروازه بایرن افزایش دهد. درواقع ماگات قصد داشت تیرخلاص را خیلی زود به پیکر نیمه جان بایرن بزند تا این تیم دیگر توان بازگشت به بازی را نداشته باشد. پس نه تنها شالکه بازدن گل عقب نشینی نکرد بلکه با حضور فارفان عملا قدرت مالکیت توپ خود را افزایش داد و خیلی زود هودس باضربه سر تیرک دروازه بایرن را لرزاند و سپس توپ برگشتی را به راحتی درون دروازه مونیخیها جای داد تا تمام تفکرات ماگات به درستی در زمین پیاده شود. نکته جالب روی هر دو گل مشخص نبودن مدافع مرکزی و یارگیر در تیم بایرن بود.

پس از گل دوم بازیکنان بایرن کاملا در شوک فرو رفتند. برای فرار از این وضعیت تونی کروس سریعا از مرکز خط میانه به جمع هافبکهای هجومی اضافه شد و لام نیز شروع به حرکت رو به جلو کرد. اما ونگال با تعویض اشتباه خود ابتکار عمل را از بایرن دور کرد. پرانچیچ بجای بومل وارد زمین شد. البته فن بومل کاملا ناکارآمد نشان میداد اما پرانچیچ نیز از لحظه ورود به زمین در بین هافبکهای حریف گم شد. شاید بهتر بود ونگال به جای بومل دمیکلیس یا فن بویتن را به زمین می آورد تا هم دفاع کمی مستحکم تر شود و هم تیموشوک که این روزها سرحال و گلزن نشان میدهد به خط میانی منتقل گردد.

درست برعکس مربی هلندی، ماگات تعویض بسیار خوب دیگری انجام داد. خورادو را که خسته بود از سمت چپ تیمش بیرون کشید و کریستین پاندر قدرتمند و دونده را جایگزین وی کرد تا عملا این بازیکن سابق تیم ملی آلمان (که سابقه زدن یک گل فوق العاده به انگلستان را دارد) تبدیل به سد محکمی برابر نفوذهای لام شود. سپس ونگال با بیرون کشیدن اشتایگر عملا اختیار زمین را به تیم شالکه واگذار کرد و با درخشش مجدد نویر در برابر ضربات گومز در دقایق پایانی ، غول باواریا برابر مردان گلزن کرشن سر تعظیم فرود آورد.

باید گفت در این دیدار بایرن در نیمه نخست بسیار عالی بازی کرد اما استفاده نکردن از فرصتهای گلزنی و درخشش خیره کننده نویر زمینه ساز باخت این تیم در نیمه دوم شد. در نیمه مربیان در حالیکه ونگال قصد داشت با روشهای تکراری به دروازه حریف برسد، فلیکس ماگات با برنامه ریزی از قبل تعیین شده و تعویضهای بسیار عالی تیم سابقش را به زانو درآورد تا بایرن برای چندمین هفته متوالی در خارج از خانه از کسب پیروزی باز بماند. شاید تنها دلخوشی هواداران بایرن بعد از این بازی چنین نکته ای باشد که مدیران بایرن ارزش یک دروازه بان کامل (نظیر نویر) و اهمیت نیمکت ذخیره قدرتمند را (با بازیکنانی همچون فارفان و پاندر) درک کنند و دست به تقویت تیم خود در تعطیلات زمستانی بزنند.