چرا آلمان باید قهرمان جام بشود؟

به گزارش وبلاگ کانون هواداران بایرن مونیخ در ایران، جام بیستم به نیمه نهایی رسیده است. جایی که 2 ملت خوشبخت، از میان 32 تیم، فرصت شادی راهیابی به فینال رقابتی به بزرگی و اعتبار جام جهانی فوتبال را کسب خواهند کرد و یکی از آنها که جام را بالای سر می برد بسا خوشبخت تر. اما چه تیمی چنین شایستگی ای دارد؟!

میزبان پر احساس رقابت ها را فراموش کنید، عاشقان سینه چاک مهد فوتبال را بگذارید کنار، باری که مسی یک تنه به دوش می کشد و معلم خوش فکری چون فن خال... با احترام نسبت به رقبا، باید اعتراف کرد نوبت ژرمن هاست.
شایسته ترین تیم برای رسیدن به فینال، از بین برزیل و آلمان، و حتی قهرمان شدن از جمع 4 تیم حاضر در مرحله نیمه نهایی، بی گمان آلمان ها هستند. نه به خاطر درخشش فوق العاده در این جام (که جام بیستم تا الان قدرتی سرتر از بقیه نداشته) بلکه به خاطر آنچه آنها تاکنون رقم زده اند. بیشترین حضور در جمع 4 تیم نهایی رقابت ها، با وجود دو دوره غیبت. تیمی که در برزیل 2014 چهارمین نیمه نهایی متوالی اش را نیز تجربه می کند و چه زجرآور که چنین تیم با برنامه ای در سه بار قبلی فاتح جام نشد و چه تراژدی تلخی خواهد بود، چهارمین قهرمان نشدن!
قصه اما دراماتیک تر از این هاست. آلمان پرافتخار دو بار در جام های جهانی غایب بوده است. در نخستین دوره که این کشور مشغول تاوان دادن آتش افروزی در جنگ جهانی اول بود و پس از آن حکومت دیکتاتوری به نام هیتلر که آلمان ها را از چشم تمام دنیا انداخت و ویرانی های دومین جنگ جهانی که تیم فوتبالی باقی نگذاشته بود تا راهی جام جهانی 1950 در همین برزیل شود. البته وقتی دو آلمان با یکدیگر متحد شدند خیلی زود و تنها چند ماه پس از تشکیل جمهوری فدرال آلمان طعم شیرین اتحاد را چشیدند و قهرمانی جهان در ایتالیای 1990 را جشن گرفتند.
منشافت اما از وقتی برخاست، خواست. که بشود نور چشمی، قدرتمند اما دوست داشتنی. کشوری که راه فساد به وسیله اجرای کامل قوانین صحیح در آن به نزدیک صفر رسیده و معروف اند به اینکه هر کاری را با برنامه ریزی و سالم انجام می دهند. سالم؟ بله سالم. در همین فوتبال با آن همه زد و بند پنهان و پیدا و میزبانی سال 2006 آنها کمترین بهره ای درون زمین از فرصت و قدرت میزبانی نبردند. آنها ماجراهای فوتبال را فوتبالی نگاه می کنند و فوتبالی حل. برای تغییر نسل، کلینزمن را روی نیمکت نشاندند تا روح مُرده این تیم را زنده کند. او که شادابی را به اردوی آلمان ها آورد و جوانگرایی را به خاطر آنکه به اندازه کافی به روز و با دانش نبود جایش را به دستیارش سپرد. نه به خاطر مصالح که به واسطه اصل شایسته سالاری. بقیه کار باید به یک مغز متفکر سپرده می شد و یوگی لوو همان فرد مورد نظر بود.
آنها حالا فقط کار خودشان را می کنند، بی آنکه دست خدا و هیچ معجزه گر دیگری داشته باشند، دست تقدیر به کمکشان می آید! قضیه ساده است. جام جهانی 1966... توپی که پس از نزدیک به نیم قرن هنوز از خط دروازه عبور نکرده (!) قهرمانی را از آلمان گرفت تا انگلیس میزبان یک بار و تنها بار قهرمان جهان شود، بدون هیچ توفیقی در آینده. اما همین اتفاق در جام جهانی 2010 در جدال سنتی آلمان و انگلیس، به سود ژرمن ها افتاد تا گل لمپارد دیده نشود. علاوه بر این یادمان هست که میشائیل بالاک، تک ستاره آلمان ها در جام جهانی 2002 چگونه با دریافت کارت زرد در بازی نیمه نهایی از دیدار فینال، برابر برزیل محروم شد و حالا دست تقدیر، تک ستاره برزیل یعنی نیمار را به واسطه مصدومیت از رویارویی با آلمان محروم کرده و غیبت کاپیتان مطمئنی چون سیلوا، این شانس را که کاپیتان جدید برزیل، داوید لوئیز که جام درخشانی را تاکنون پشت سر گذاشته در نیمه نهایی جام جهانی 2014 با اشتباهاتش (چیزی که پتانسیلش را دارد) تلافی اشتباهات اُلی کان، کاپیتان آلمان ها در 2002 که پنجمین و آخرین قهرمانی را به سلسائو تقدیم کرد را درآورد و همه چیز برای این دو قدرت فوتبالی، یر به یر شود!
اگر قرار است حق به حق دار برسد و تیمی به واسطه تیم بودن، عنوان بهترین تیم مسابقات و جایزه قهرمانی رقابت ها را از آن خود کند به نظر آن تیم آلمان است. تیمی که با فاصله تیم تر از سه رقیب حاضر در مرحله نیمه نهایی جام جهانی 2014 است و همه فاکتورها را برای قهرمانی دارد. البته اگر این بار دست تقدیر علیه ژرمن ها، فینال آرژانتین-آلمان و پنالتی مشکوک برای آلبی سلسته نباشد!