آنچلوتی و مهم ترین چیز میان بی اهمیت ترین ها

کارلو آنچلوتی 57 ساله رهبری بایرن مونیخ را در دست گرفته است. او در مصاحبه هایش با روزنامه ایندیپندنت و سایت های اس بی ان نیشن، ماستو، اف تی، ساکرنت سایه روشن های شخصیتی و راز مربیگری اش را فاش کرده است. 

 

در باره فوتبال

فوتبال مهم ترین چیز میان بی اهمیت ترین موضوعات است، این جمله را لینس لیدهلم مربی ام در رم بر زبان می آورد و با آن کاملا موافقم.

در باره اولین احساس در مونیخ

یک تجربه فوق العاده. یک باشگاه معرکه بی کم و کاست و سازمان یافته. یک شهر زیبا و بسیار پاکیزه. همه این ها به علاوه فوق العاده بودن نخستین تمرین. با بازیکنانی متمرکز برکارشان. ما ترکیب خوبی برای فصل پیش رو در اختیار داریم.

در باره زبان آلمانی

آموختن زبان آلمانی بسیار سخت است، خیلی زیاد. افعال آلمانی گاهی اول جمله صرف می شوند و گاهی انتهای جمله.

در باره تغییر دادن بایرن در مقایسه با بایرن پپ

نمی خواهم همه چیز را زیر و رو کنم، چرا که دستاورد این تیم طی سه سال اخیر با گواردیولا به راستی معرکه بوده است. آنها بسیار خوب بازی کرده اند و پیروز هم شده اند. ولی البته که می خواهم انگاره های خودم را هم اجرا کنم و بازیکنان باید متقاعد به اجرای انگاره ها من شوند. پس از آن می رویم جلو برای کسب پیروزی. برای ارائه فوتبال زیبا، برای گشودن دروازه ها، برای پرهیز از گل خوردن. فوتبال پیچیده نیست. فوتبال خوب بسیار ساده است!

در باره تغییر کردن فوتبال

فوتبال این دوران با فوتبال بیست سال پیش خیلی متفاوت است. آن زمان شانزده بازیکن داشتید و هفته ای یک بازی انجام می دادید و حالا بیست و پنج بازیکن دارید و هر سه روز یک دیدار برگزار می کنید. حالا امکان تمرین چندانی ندارید و باید حین بازی ها به رفع کمبودها و نقیصه ها بپردازید. البته حالا می توان بیشتر از گذشته از فیلم و تصویر برای تبیین آن چه می خواهید استفاده کنید. ولی به هر حال اکنون در دوران "بازی کن و استراحت کن" به سر می بریم. مربیگری این دوران جنبه روانشناسی بیشتری پیدا کرده است. باید بیست و پنج بازیکن را اداره کنید و در هر بازی فقط یازده نفرشان را روانه میدان سازید که یعنی باید چهارده بازیکن دیگر را جوری کنار خود حفظ کنید که انگیزه مبارزه داشته باشند. چیزی که بسیار دشوار است، خیلی زیاد. همه می خواهند بازی کنند و چنین امکانی وجود ندارد.

در باره چالش در باشگاه های بزرگ

من یک باشگاه را مثل یک خانواده قلمداد می کنم مثل یک گروه دوست بسیار نزدیک. ادعا نمی کنم بایرن را تمام و کمال شناخته ام ولی بایرن هم چنین باشگاهی به شمار می رود. بازیکنان قدیمی اش در صف مدیران باشگاه قرار دارند و هفتاد درصد باشگاه به طرفداران تعلق دارد.

در باره برخورد با بازیکنان

این جمله که "به بازیکنانت بیش از حد آزادی داده ای" را همه جا شنیده ام، در پارما، میلان، پاریس و لندن، ولی شیوه من همان شیوه همیشگی است. این که رابطه خوبی با بازیکنانت برقرار سازی. این که استراتژی مناسبی برای هر بازی بیابی. همیشه این طور بوده است. هر بازیکنی شخصیت خودش را دارد و باید توانایی اداره آن را داشته باشید. یک مربی فوتبال باید انعطاف پذیر باشد و البته برخی چیزها اصول کار هستند، مثل نظم. یک بار در چلسی جلسه ای داشتیم که ساعت یازده برگزار می شد. جلسه شروع شد و دیدیه دروگبا نیم ساعت دیر رسید. احتمالا در ترافیک گیر کرده بود ولی در بازی بعد به میدان نرفت. در این زمینه همیشه مثال اسب را زده ام. وقتی یک اسب می دود و برابر مانع می ایستد و از روی آن نمی پرد دو راه پیش رو دارید. یا شلاقش بزنید که بپرد یا شیرینی در دهانش بگذارید. هر دو راه جواب می دهند ولی باید هنر انتخاب بین آنها را بیاموزید.

در باره دفاع و حمله

دفاع کردن آسان تر است. وقتی توپ را در اختیار دارید باید خلاقانه بازی کنید و خلاق بودن به خودی خود کار آسانی نیست. در حالی که دفاع کردن صرف آسان ترین کار است.

در باره شکست و پیروزی

طعم پیروزی بسیار شیرین است و احساس فوق العاده ای به شما دست می دهد. طعم شکست بسیار تلخ است ولی ماندگار است. گلوی تان را فشار می دهد و عذلب می کشید و عذاب.

در باره اخراج

در چلسی دو جام را فتح کردم و اخراج شدم. در رئال مادرید دسیما را بردم و اخراج شدم. مربی ای را نمی شناسید که اخراج نشده باشد. حتی فرگوسن، حتی لیپی، حتی کاپلو، حتی مورینیو. تنها کسی که تاکنون اخراج نشده گواردیولا است که البته هنوز خیلی جوان به شمار می رود و وقت کافی برای اخراج شدن دارد.

در باره بازیکنان محبوب

خیلی ها را دوست دارم، ولی آندره آ پیرلو مثل پسرم می ماند، همین طور جی جی بوفون که اولین بار او را در هفده سالگی در آکادمی فوتبال پارما دیدم. ستایشگر بازیکنی مثل کریستیانو رونالدو هم هستم. رونالدو با آن توفیق و ثروت هنوز می خواهد برنده باشد، می خواهد شماره یک باشد و این برای یک مربی یعنی داشتن یک جواهر.

در باره شرایط فوتبال در کشورهای مختلف

فوتبال در فرانسه را سخت و دشوار یافتم، چرا که ورزش اول فرانسوی ها فوتبال نیست و آنها شیفته راگبی و دوچرخه سواری هستند. در عین حال خشونت حریفان برای پاری سن ژرمن بیش از حد زیاد بود. فوتبال در انگلیس معرکه است. فوتبال ورزش اول انگلیسی ها است. استادیوم های خوبی دارند و در عین حال از خشونت مفرط هم خبری نیست. یک بار با چلسی راهی ساندرلند شدیم و اتوبوس مان در آستانه آغاز بازی وسط جمعیت گیر کرد. پلیس جلو آمد و گفت بفرمایید پایین بروید درون استادیوم. گفتم نه مگر می شود؟ پلیس گفت نگران نباشید. پیاده شدیم و بی هیچ مسئله ای از وسط طرفداران عبور کردیم. تنها چیزی که آنها می خواستند گرفتن عکس یادگاری بود. در حالی که چنین چیزی در ایتالیا محال است!

در باره نپذیرفتن رهبری تیم ملی

رهبری تیم ملی کار بسیار بسیار دشواری شده است. زمان کافی برای تمرین ندارید، زمان کافی برای آماده شدن ندارید. به همین دلیل هم در یورو 2016 بازی های باکیفیتی را ندیدیم. برنامه بازی ها چنان فشرده هستند که فرصت قوام بخشیدن یک تیم خوب را پیدا نمی کنید. حقیقت است ارائه بازی خوب در تیم های ملی بسیار سخت شده ولی به هر حال هرگز نخواسته ام مربی تیم ملی شوم، هیچ وقت. هنوز از آن آدم هایی هستم که می خواهم همان صبح که بلند شدم بروم سر کار، بروم سر زمین. کسی چه می داند شاید در آینده روی نیمکت تیم ملی نشستم، ولی حالا خیر.

در باره آرام بودن

هر روز و احتمالا هر ساعت بهانه ای برای خشمگین شدن پیدا می کنید. فوتبال امروز شکیبایی را نمی شناسد و اگر آرام نباشید باید هر روز درگیر شوید، با رسانه ها، با مالکان باشگاه ها، با بازیکنان، با سایر مربیان. ولی من همیشه آرام بوده ام، چرا که در یک محیط روستایی بسیار آرام در اطراف پارما بزرگ شدم. پدرم مرد آرامی بود که هرگز فریاد نکشید و خشمگین نشد، همین طور مادرم. آنها بزرگ ترین دلایل آرامشم هستند.

یادداشت های حمید رضا صدر

منبع