از بازی قرن تا شوت های گروسو و بالوتلی؛ حالا وقت انتقام است!

سالهاست که ایتالیا آلمان را شکنجه کرده، سالهاست که جدال های آلمان و ایتالیا چیزی جز ناراحتی برای هواداران مانشافت نداشته است. حالا در بهار مانشافت و خزان آتزوری، ژرمن ها می توانند به این طلسم ابدی پایان دهند.  

 

یواخیم لوو، پیش از شروع بازی های دور یک شانزدهم نهایی، خودش را پیشاپیش آماده انتقام جویی کرده بود. آلمان به برنده جدال اسپانیا و ایتالیا برخورد می کرد، تیم هایی که در 12 سال گذشته در تقابل هایشان با مانشافت شکست ناپذیر بوده اند و زخم های عمیقی را به آلمان ها زده اند.
تنها باری که آلمان در سالهای اخیر به مصاف ایتالیا یا اسپانیا نرفت در جام جهانی 2014 بود، جایی که آلمان ها با اقتدار و پس از 18 سال انتظار قهرمان شدند.
این داستان از جام جهانی 2006 شروع شد، وقتی که لوو هنوز دستیار یورگن کلینزمن بود، ایتالیا در وقت های اضافه بازی نیمه نهایی، رویاهای یک ملت را نابود کرد. دو سال بعد، اسپانیا در فینال یورو 2008 آلمان را شکست داد. در سال 2010 بازهم اسپانیا بود که آلمان را از رسیدن به فینال بازداشت و دو سال بعد ایتالیا این داستان تلخ را تکرار کرد.
درحالی که لاروخا در سالهای اخیر تبدیل به یک غول شده است، آتزوری همواره آلمان را تورنومنت ها اذیت کرده است. این دو رقیب تا بحال هشت بار در جام جهانی و یورو به مصاف هم رفته اند که ایتالیا هنوز حتی یکبار هم شکست نخورده است!
رقابت جدی دو تیم اولین بار در جام جهانی 1970 مکزیک شروع شد. پیروزی 4 بر 3 ایتالیا، آن بازی را تبدیل به یکی از دراماتیک ترین بازی های تاریخ فوتبال کرده است و در تاریخ و فرهنگ هردو کشور جای بزرگی را به خود اختصاص داده است، بازی که به آن لقب "بازی قرن" را دادند.

هنوز 7 دقیقه از بازی نگذشته بود که روبرتو بونینسنا بازی را 1 بر 0 به نفع ایتالیا کرد، آلمانی ها تا آخرین دقایق بازی نا امیدانه تلاش می کردند تا اینکه در دقیقه 90 کارل هاینتس شنلینگر، مدافع چپ تیم، بازی را به تساوی کشاند تا بازی به وقت های اضافه کشیده شود. سم لوپرستی، یکی از اعضای بلیچر ریپورت درباره خاطراتش از آن بازی می گوید:

”
وقتی که شنلینگر گل زد، ارنست هوبرتی گزارشگر بازی غوغایی به پا کرد. واقعا هم اتفاق نادر و عجیبی بود، شنلینگر در 47 بازی ملی اش فقط یک گل زد و آن گل هم گل سرنوشت ساز بازی قرن بود! مضحک تر این بود که شنلینگر از 387 بازی باشگاهی که در دوران حرفه ای اش انجام داده بود، 284 بازی را در سری آ ایتالیا و در تیم هایی همچون میلان، رم و مانتووا انجام داده بود.
“
وقت های اضافه با یورش ها و حملات دیوانه وار و گل های پشت سر هم شروع شد. با گل گرد مولر ابتدا آلمان جلو افتاد، سپس تارچیزیو بورنیک بازی را به تساوی کشاند و بعد هم لوئیجی ریوا گل برتری ایتالیا در نیمه اول وقت اضافه را زد. 10 دقیقه به پایان بازی مولر دوباره بازی را به تساوی کشاند و بازی 3 بر 3 شد اما شادی آلمان ها فقط یک دقیقه دوام داشت، جیانی ریورا با گلش ایتالیا را به فینال رساند. اگرچه تیم هلموت شون، به وضوح تیم برتر میدان بود اما ایتالیا برنده شد. در این بازی همچنین اتفاقی خاصی نیز افتاد، اتفاقی که از بکن باوئر قیصر ساخت، مردی که با کتف شکسته تا آخرین لحظات جنگید....
حال با گذشت 46 سال از آن بازی، ناخوداگاه باوری در بین هواداران فوتبال آلمان وجود دارد که ایتالیا فارغ از تیم، بازیکنان، مهره ها و شیوه بازی اش همواره آلمان را شکست می دهد.

برای طرفداران جوانتر، همچنین، تلخ ترین خاطره از ایتالیا، حادثه سال 2006 محسوب می شود. تنها 2 سال از حذف شرم آور از یورو 2004 می گذشت که مردان کلینزمن، با نمایش های پرطروات و پر شور، چیزی که سال های قبل اصلا به چشم نمی خورد، امیدواری را در بین هواداران به وجود آوردند. اوضاع به گونه ای بود که آنها رویای قهرمانی جام جهانی در خانه را سرنوشت خود می دیدند و حتی ایتالیای قدرتمند را هم سدی در مقابل رویای خود به حساب نمی آوردند. بازی نیمه نهایی در وستفالن انجام می شد، جایی که ژرمن ها هرگز شکست نخورده بودند. این ها باعث شده بود آلمان ها با امید زیادی به تماشای این دیدار بنشینند و قطعا بعد از این دیدار یکی از بزرگترین دل شکستگی های آنها رقم بخورد. اگر نظر دیگری دارید حتما از یک هوادار المان بپرسید که در هنگام گل فابیو گروسو در دقیقه 119 چه احساسی داشته است. ممکن است خیلی ها گل الساندرو دل پیرو را که دو دقیقه بعدش به ثمر رسید را به خاطر نیاورند، خیلی ها در میان اشک هایشان آن گل را دیده اند و خیلی ها اصلا نتوانستند بعد از آن گل دیوانه وار گروسو ادامه بازی را ببینند. بدون شک ایتالیا شایسته پیروزی بود، برای مثال جیلاردینو و زامبروتا هرکدام یکبار توپ را به تیرک آلمان کوبیدند اما هنوز هم یک حس "ای کاش" گونه برای موقعیت فوق العاده ای که برند اشنایدر در نیمه اول به دست آورد ولی استفاده نکرد وجود دارد.

شش سال از آن اتفاق گذشت، اینبار آلمان ها برای از دست دادن نیمه نهاییشان خشمگین بودند، نه دل شکسته و ناراحت. خشمگین از دست لوو، کسی که به وضوح تاکتیک های اشتباهی را اتخاذ کرد، او مارکو رویس را که پیش از آن یک بازی فوق العاده در یک چهارم نهایی مقابل یونان به نمایش گذاشته بود نیمکت نشین کرد و به جایش تونی کروس را با هدف مهار پیرلو گذاشته بود!
لوو بعدها درباره اشتباهش گفت:

”
با آن ایده می خواستم پیرلو را مهار کنیم، که جواب نداد. همه ما روی هم رفته روز خوبی نداشتیم.
“
پیرلو سردسته شورش علیه ژرمن ها بود و استادانه ضدحمله های خطرناک ایتالیا را رهبری می کرد. درست است که بالوتلی دو گل پیروزی بخش ایتالیا را زد، اما بعد از پایان بازی همه اعتقاد داشتند پیرلو بهترین بازیکن زمین بود. دفاع آلمان با حضور ژروم بواتنگ در سمت راست و متس هوملس و هولگر بادشتوبر در وسط برای اولین بار در این رقابت ها افتضاح بود. حتی کاپیتان فیلیپ لام نیز روی گل دوم اشتباه ناشیانه ای داشت. حرکت بالوتلی بعد از گل و در آوردن پیراهنش نه تنها تبدیل به یک الگو شد، بلکه به یکی از خاطرات تلخ هواداران آلمان بدل شد.

آلمان ها همیشه بر می گردند

بی شک، پیروزی در بازی روز شنبه آن خاطرات تلخ را پاک نخواهد کرد اما این بازی در این مرحله بسیار ارزشمند تر از دیگر بازی های مرحله یک چهارم نهایی خواهد بود و برنده این بازی چهره یک مدعی واقعی خواهد داشت.
دلایل زیادی برای خوشبینی وجود دارد. با وجود ستایش لوو از ایتالیا، تفاوت های فردی دو تیم بسیار مشهود است و آلمان در کلاس بسیار بالاتری نسبت به رقیبش قرار دارد. کونته شاید بهترین مربی این رقابت ها تا به اینجا بوده که موفق شده بهترین بازی را از بازیکنان تیمش بگیرد، اما آلمان بازیکنان سطح بالای بیشتری نسبت به ایتالیا دارد و این امر دست مربی را باز می گذارد.

در مقوله تاکتیکی، همانطور که توبیاس اشر، تحلیلگر ورزشی گفت ایتالیا حریف بهتری نسبت به اسپانیا برای آلمان بود، شاگردان کونته به مصاف آلمانی می روند که بسیار قوی تر از تیم های گذشته اش است؛ تیمی بسیار سرسخت در دفاع و بسیار خطرناک در خط حمله. ژرمن ها تا به اینجا با گذشت هر بازی بهتر و بهتر شده اند و لوو نمی خواهد تغییرات زیادی در سیستم کنونی تیمش برای بازی شنبه بدهد. درحالی که اگر بازی مقابل اسپانیا بود، تیم قطعا نیاز به استفاده از پلن بی و سیستمی دیگر می داشت. با اضافه شدن ماریو گومز به نک حمله آلمان، ژرمن ها با قدرت هجومی بیشتری حریفان خود را از دم تیغ می گذرانند. درحال حاضر تنها تیمی که به نظر می رسد بتواند این عملکرد پرشکوه را خنثی کند، احتمالا ایتالیا است. با حضور مدافعین بسیار خوبی همچون کیلینی و بونوچی، ایتالیا تا به اینجا معرکه بوده است و بی شک این خط دفاع قدرتمند بزرگترین آزمون خط حمله آلمان خواهد بود. اگرچه مهاجمینی همچون ادر و گراتزیانو پله نمی توانند ترسی برای بواتنگ، هوملس و نویر ایجاد کنند، و حتی اگر ایتالیا دیگر بازیسازی سطح بالایی همچون پیرلو در ترکیبش نداشته باشد، نمایش آنها مقابل اسپانیا نشان داد که مردان کنته به طرز خطرناکی هم می توانند در خط حمله ظاهر شوند. با این حال آلمان اکنون می تواند از شکست دادن ایتالیا در یک تورنومنت معتبر لذت ببرد. اگر الان وقت شکست دادن آنها نباشد پس چه زمانی خواهد بود؟ یا الان یا هیچوقت...
تیم بسیار پیشرفت کرده و عنوان قهرمان جهان اعتماد به نفس آلمان ها را دوچندان کرده است و این عطش احتمالا در برابر تیمی که سالهاست آن ها را اذیت کرده فروکش نخواهد کرد.

در سال 2014 وقتی که آلمان به نیمه نهایی و سپس فینال رسید، همه دم از رکورد ها می زدند، همه از طلسمی با عنوان "عدم قهرمانی یک اروپایی در خاک آمریکای جنوبی" می گفتند، اما مانشافت ابتدا خرده حساب هایش با برزیل را تصفیه کرد و بعد برای همیشه به این طلسم پایان داد، مانشافت ثابت کرد که ژرمن ها همیشه بر می گردند. و امروز، در آستانه جدال با ایتالیا به نظر می رسد وقت شکستن طلسم بعدی فرارسیده است.

Lars Pollman, BleacherReport

منبع