بارسلونای بایرنی یا بایرن مونیخ بارسایی!

بارسلونا و بایرن مونیخ به عنوان مدعیان اصلی فتح لیگ قهرمانان اروپای فصل جاری محسوب می شوند، هر دوی این تیم ها از فوتبال با تملک بالای توپ به عنوان استراتژی اصلی خود بهره می برند، اما به نظر ایده های پپ گواردیولا و لوئیز انریکه در این زمینه با یکدیگر جابه جا شده اند.  

در جستجوی مدعی اصلی کسب عنوان قهرمانی در رقابت های لیگ قهرمانان اروپای این فصل بیشتر نام دو تیم بارسلونا قهرمان فصل پیش این رقابت ها و بایرن مونیخ مطرح می گردد، رویارویی این دو تیم در مرحله نیمه نهایی فصل گذشته لیگ قهرمانان نیز در حقیقت فینال زودرس این رقابت ها محسوب می گردید که به دیداری در بالاترین سطح تکنیکی و تاکتیکی ممکن بدل شد.

در این فصل نیز این دو تیم عملکردی درخشان از خود نشان داده اند و در نگاه اول از تشابهات زیادی برخوردار هستند. بایرن مونیخ و بارسلونا هر دو فوتبالی بر مبنای تملک بالای توپ به نمایش می گذارند و به سختی توپ را به حریف واگذار می کنند، در بخش تهاجمی نیز هر دو تیم از بازیکنانی با کیفیت و تکنیکی بهره می برند، با این وجود فلسفه فوتبالی این دو تیم و ایده های سرمربیان آنها در جزئیات اختلافات بزرگی با یکدیگر دارند.

فوتبال موقعیت محور

پپ گواردیولا سرمربی بایرن مونیخ فوتبالی موقعیت محور (Juego de Posicion) را در این تیم پیاده کرده است، این نوع فوتبال شیوه مخصوصی از فوتبال با تملک بالای توپ است که توسط یوهان کرایوف هلندی در اواخر دهه هشتاد میلادی و زمان حضورش در بارسلونا ابداع و حتی تا حدودی به اجر گذاشته شد. در حقیقت این شیوه از فوتبال بیشتر از توتال فوتبال (Total Voetbal) هلندی نشات گرفته که نارنجی پوشان با استفاده از آن در جام جهانی 1974 آلمان خوش درخشیدند و حتی به فینال مونیخ نیز راه یافتند.

ایده اصلی این شیوه از فوتبال بر مبنای تقسیم زمین بازی به مناطق مشخص بنا شده و بازیکنان تیم مجبور هستند که این مناطق را بر طبق ایده سرمربی و شرایط بازی به اشغال و تصرف خود درآورند. تشکیل مثلث های فراوان توسط بازیکنان در زمین مسابقه از اهداف اصلی چنین شیوه ای محسوب می گردد که باعث می گردد توپ سریع و ساده بین بازیکنان خودی به گردش درآید. در چنین سیستم و ایده ای از فوتبال، چیدمان هایی نظیر 3-3-4 و 2-5-3 در درجه دوم اهمیت قرار می گیرند و تنها اشغال مناطق تقسیم شده در زمین حائز اهمیت می شوند.

فلسفه فوتبالی گواردیولا

یوهان کرایوف در زمان حضور خود در بارسلونا به الگو و استاد پپ گواردیولای جوان بدل گشت و بعدها گواردیولا به عنوان سرمربی ایده فوتبالی موقعیت محور خود را با کمک از فلسفه فوتبالی کرایوف گسترش داد. گواردیولا زمین تمرین بایرن مونیخ را همانند صفحه شطرنج  به کمک شش خط عمودی و پنج خط افقی به سی عدد چهار گوش مشابه تقسیم بندی نموده و به بازیکنان خود می آموزد که چگونه می بایست چنین مناطق و یا چهار گوش هایی را در حین بازی به اشغال خود در آورند. گواردیولا خود تصوری دقیق از چنین تاکتیکی دارد و به خوبی می داند که کدام بازیکنان و چه موقع باید چنین مناطق یا چهار گوش هایی را به تصرف خود درآورند.

برای نمونه هرگز به طور هم زمان دو بازیکن نباید در یک چهار گوش قرار گیرند و همچنین هرگز نباید در یک لحظه بیش از سه بازیکن در یک خط افقی و بیش از دو بازیکن در یک خط عمودی وجود داشته باشند. پیاده نمودن چنین ایده ای همانطور که به نظر می رسد بسیار دشوار است و گواردیولا می خواهد به این طریق کنترل کامل تیم خود را بر بازی تضمین نماید. به همین دلیل برخی مواقع مشاجراتی بین این سرمربی اسپانیایی و توماس مولر در جلسات تمرینی دیده می شود، چون نحوه بازی انفجاری و ناگهانی توماس مولر نظم مورد نظر تاکتیکی گواردیولا را بر هم می زند.

لوئیز انریکه همانند یوپ هاینکس نه پپ گواردیولا

بارسلونا زیر نظر لوئیز انریکه تا حدود زیادی از بازی موقعیت محور مورد نظر گواردیولا فاصله گرفته است. انریکه در بیشتر مواقع از سیستم 3-3-4 در بارسلونا استفاده می نماید و برای او تصرف نقاط مختلف زمین توسط بازیکنان خودی از اهمیت خاصی برخوردار نیست. تاکتیک مورد نظر لوئیز انریکه بیشتر بر مبنای ایجاد فضای مناسب برای حرکت بازیکنان سرعتی و تکنیکی قرار گرفته و در فصل گذشته نیز این سرمربی موفقیت خود در فتح سه گانه را بیشتر مدیون حرکات منحصر به فرد مثلث تهاجمی خود می باشد. این سه بازیکنان در افکار و ایده های لوئیز انریکه و همچنین ترکیب بارسلونا از آزادی فراوانی برخوردار هستند، برای نمونه ستاره ای نظیر لیونل مسی می تواند در همه نقاط زمین حضور یابد.

بارسلونای لوئیز انریکه کمتر یادآور سیستم موقعیت محور گواردیولا می باشد بلکه بیشتر می توان آن را بیشتر با فلسفه کلاسیک فوتبال بایرن مونیخ مقایسه نمود. در حقیقت تشابهات زیادی بین بایرن مونیخ یوپ هاینکس و بارسلونای لوئیز انریکه چه در زمینه اقتدار کامل در زمین و چه در زمینه حضور بازیکنان تکنیکی در کناره هاى زمین قابل مشاهده است. در مجموع می توان مدعی شد که بازی بارسلونا زیر نظر لوئیز انریکه سریع تر و عمودی تر یا مستقیم تر از زمان پپ گواردیولا شده است.

بارسلونا و بایرن مونیخ به بازیکنان اصلی خود وابستگی فراوانی دارند، مونیخی ها علاوه بر این در بازی های خود باید به این موضوع اعتماد کنند که گواردیولا چگونه با ایده هایش مناطق مورد نظر خود در زمین را تصرف می کند و سیستم های دفاعی تیمی را بر مبنای سیستم حریف منطبق می نماید. چون اگر این سرمربی اسپانیایی در این مسئله همانند مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان دو فصل گذشته ناکام بماند، باز هم دست مونیخی ها از رسیدن به هر عنوانی خارج از آلمان و بوندسلیگا خالی خواهد ماند.

همه استراتژی و تاکتیک های تیمی در بارسلونا اما زمانی به مشکل بر می خورد که لوئیز سوارز، مسی یا نیمار با مصدومیت سختی روبرو شوند. غیبت یکی از این بازیکنان به تنهایی برای تیم قابل تحمل خواهد بود، اما اگر زمانی دو نفر از این مهاجمین با مشکل مصدومیت روبرو شوند، تیم با مشکل بسیار بزرگی مواجه خواهد شد. با این همه با وجود چنین اختلافاتی بین بارسلونا و بایرن مونیخ، یک نقطه اشتراک تعیین کننده بین این دو تیم قابل مشاهده است که آن هم به وابستگی بسیار زیاد شرایط بارسلونا و بایرن مونیخ به موفقیت این تیم ها در لیگ قهرمانان اروپا مربوط می شود. در حقیقت در زمینه موفقیت ایده های سرمربیان این دو تیم تنها موفقیت در لیگ قهرمانان معیار قرار می گیرد و قضاوت در این زمینه تنها به درخشش این دو تیم در این رقابت ها محدود می گردد.

به قلم Tobias Eschner از وب سایت روزنامه آلمانی Die Welt

منبع