بایرن - بارسا؛ منطقِ پشتِ قمارِ کابوس‌وارِ پپ

 

"هیچ سیستمِ دفاعی و مربی‌ای نیست که بتواند مسی را مهار کند." این حرفی بود که گواردیولا قبل از بازیِ رفت زد. اما اینکه صرفا این بازی را بر اساسِ اعترافِ او تفسیر کنیم خیلی ساده‌انگارانه است.

اولین نکته‌یِ بازی آن 16 دقیقه‌یِ خارق‌العاده‌یِ اول بود که بایرن با مسی و نیمار و سوارس یارگیریِ نفر به نفر کرده بود. این شاید شجاعانه‌ترین و میخکوب‌کننده‌ترین قمارِ دفاعیِ چمپیونز لیگ بود، که البته می‌توانست تبعاتِ بدی برایِ گواردیولا به همراه داشته باشد. جیمی ردنپ از این کارِ او به عنوانِ خودکشی یاد کرد. درسته، بارسلونا دو فرصتِ خوب در همان دقایق داشت. این قماری بود که شکست خورد اما نمی‌شود این تهورِ گورادیولا را تحسین نکرد.

اگر به باورِ پپ، مسی را نمی‌شود مهار کرد، پس اصلا چرا به خودمان زحمت بدهیم؟ بارسلونا عادت دارد مقابل تیم‌هایی بازی کند که ده نفره پشتِ توپ دفاع می‌کنند. نتیجه‌یِ این تاکتیک این است که هافبک‌هایِ بارسا هرچقدر وقت بخواهند با توپ دارند. اما وقتی گواردیولا در اولین بازگشتش به نوکمپ فقط سه مدافع در ترکیبِ تیمش قرار داد و با سه مهاجمِ بارسا من-تو-من کرد، 7 بازیکنِ دیگرش بالاترینِ پرسِ ممکن را رویِ باقیِ بازیکنان بارسلونا زدند. این طرح در نهایت موفقیت‌آمیز نبود، اما شوکی که به بارسا وارد شد ممکن بود نتیجه را به سودِ بایرن کند. شاید گواردیولا اصلا قصد نداشت بیشتر از یک ربع با این سیستم بازی کند و درسته که می‌دانست این کار فضایِ زیادی به مهاجمینِ بارسا خواهد داد، اما در نظرش این ریسکی بود که برایِ زدنِ یک گلِ خارج از خانه می‌ارزید.

اما موضوعِ نگران کننده برایِ بایرن در این دیدار نداشتنِ حتی یک شوت در چهارچوب و از دست رفتنِ تمرکزِ تیم بعد از خوردنِ گلِ اول بود. گلِ اولِ مسی دقیقه‌یِ 77 بازی زده شد که نتیجه‌یِ از دست دادنِ توپ توسطِ خوان برنات بود. برنات راکیتیچ را دریبل زد ولی بعد دنی آلوس توپش را گرفت و به مسی سپرد. شاید اگر بایرن نیمه‌یِ اول با آن شدت پرس نمی‌کرد، برنات بر اثرِ خستگی به این سادگی توپ را در زمینِ خودشان از دست نمی‌داد. درسته بایرن عادت به پرس کردنِ رقبا و بردن از این راه دارد، اما پرسی که بارسلونا را به این وضع بیندازد، خیلی سنگین‌تر از این باید بود.

بعد از گلِ دوم گواردیولا دوباره ریسک کرد، ریسکی که انتقاد ازش خیلی ساده است، اما منطقِ خودش را داشت. به لطفِ قانونِ گلِ زده در خانه‌یِ حریف فرقِ باختِ 2-0 با 2-1 خیلی بیشتر از 2-0 و 3-0 است. برایِ همین گواردیولا باز هم ریسک کرد و البته باز هم شکست خورد و نتیجه‌اش شد گلِ سومِ بارسلونا.

اگر روبن و ریبری و مارتینس و آلابا بودند و لواندوفسکی و شواین‌اشتایگر آمادگیِ صد در صد داشتند، آیا بازی فرق می‌کرد؟ احتمالا. می‌توان بحث کرد که با این بازیکنان احتمالا گواردیولا تاکتیکی محافظه‌کارانه‌تر انتخاب می‌کرد. اما مسئله اینجاست که او به شکلی ذاتی میل به فوتبالِ هجومی دارد. این بار قمارِ گواردیولا شکست خورد، اما اگر او را به خاطرِ این قمار و ریسک سرزنش کنیم، یعنیِ ذات و طبیعت‌اش را اصلا نشناخته‌ایم.

مشکلِ بایرنِ گواردیولا بیشتر از اینکه تاکتیکی باشد این است که آنقدر در بوندسلیگا راحت و بدونِ دردسر می‌برد و قهرمان می‌شود، وقتی در اروپا کمی بازی گره می‌خورد تمرکزش را از دست می‌دهد. به هرحال با تمامِ منطقی که برایِ قمارهایِ او پیدا کردیم، این فصل یک ناکامیِ بزرگ برایِ گواردیولا در اروپا خواهد بود. خیلی سخت و بی‌رحمانه به نظر می‌رسد، اما او جانشینِ مربی‌ای شده که برایِ بایرن سه‌گانه برده، پس مجبوریم بگوییم بایرن با پپ گواردیولا پسرفت کرده است و بعید است قراردادش تمدید شود.    

جاناتان ویلسون

منبع