به بهانه توپ طلا، رئال در برابر بایرن

 

جایی نوشته بود که فوتبال آلمان همانند کشتی ایران است، فوتبال آلمان در تمام رده ها اول است، درست مانند کشتی ایران.

 اما همان طور که ایران در فیلا نماینده رده بالا و تاثیر گذار ندارد و در نتیجه همیشه به ضررش عمل می شود، آلمان نیز در فیفا نماینده ی قدری ندارد. در نتیجه بیش از 18 سال از آخرین باری که این جایزه به یک آلمانی (ماتیاس سامر) داده شده می گذرد.

درست است که این یک جایزه فردی ست، اما اگر تیم ضعیف باشد مگر فرد به تنهایی می تواند بدرخشد؟ همین مسی الان چرا افت کرده؟ آیا اصلا مسی افت کرده؟ نه فقط به این دلیل که تیمش و دو بازوی کمکی اش ژاوی و اینیستا افت کرده اند، در نتیجه مسی نیز از اوج تنزل کرده. اگر رونالدو متکی به عملکرد خویش است، پس چرا در تیم ملی همواره کارش به گریه ختم می شود؟ چرا آن جا نمی تواند حتی در جمع گلزنان برتر قرار گیرد؟

پس ساده انگارانه ست که درخشش در این سطح را منحصرا نتیجه تلاش و عملکرد شخصی بدانیم. اما؟

فوتبال آلمان از سال 96 که سامر برنده شده تا الان، یک قهرمانی جهان و اروپا داشته، یک دومی در جهان و اروپا، دو بار سومی در جهان، در رده باشگاهی پنج فینال بایرن داشته، دو فینال دورتموند و یک فینال اروپایی لورکوزن، که جمعا 3 بار قهرمانی به باشگاه های آلمانی رسیده. موفقیت جمیع تیم های دیگر در این مدت به اندازه تیم های آلمانی نیست. پس بازیکنان آلمانی بدون درخشش نبوده اند.

معیار واقعی اهدای توپ طلا چیست؟ درخشش با دست خالی؟ همچین چیزی وجود ندارد. هیچ تیمی با دست خالی به موفقیت نمی رسد، قهرمانی ستاره می خواهد، وقتی آلمان نتیجه گرفته یعنی ستاره داشته. اگر رونالدو تا این حد موثر بوده پس چرا بعد از 5 سال با آن همه هزینه در رئال و خرج های میلیاردی و به زور بازی اتوبوسی و 90 دقیقه جمع شدن در جلوی دروازه و زیر توپ زدن مقابل هواداران خودی تازه توانست نتیجه بگیرد؟ رونالدو یک بازیکن تهاجمی است پس چرا تا وقتی تیمش رو به بازی دفاعی با یک مربی ایتالیایی نیاورد نتوانست قهرمان اروپا شود؟ آیا دفاع رئال با مارسلو راموس کونترائو په په و کاسیاس ضعف دارد؟ این مهاجم چرا طوری گل نزده که ضعف دفاع جبران شود؟

در سمت مقابل این قضیه آرین روبن است که از ابتدای ورود به مونیخ، مثل یک لکوموتیو تیم را با خود به جلو کشیده، اگه غرور مربی نبود بایرن با روبن برای سومین سال پیاپی و چهارمین بار در 5 سال گذشته تا فینال اروپا پیش می رفت. تاثیر روبن جایی مشخص می شود که وقتی سایر بازیکنان بایرن و رئال را با هم مقایسه کنیم، می بینیم که رئال در این 5 سال بیش از 3 برابر بایرن هزینه کرده. بایرن آلابا ساخته رئال کونترائو را با 42 میلیون خریده. بایرن مولر ساخته رئال رفته 100 میلیون برای بیل هزینه کرده. بایرن کروس ساخته رئال 75 میلیون داده برای کاکا، بایرن 37 میلیون برای گوتزه داده، رئال با 46 میلیون مودریچ را جذب کرده. بایرن با 15 تا مانژوکیچ را خریده رئال با 50 میلیون هیگووین و بنزما را خریده. بایرن با 40 میلیون که گران ترین خرید تاریخش نیز هست مارتینز را گرفته، رئال اوزیل و خدیرا را. بایرن شقیری رئال دی ماریا، بایرن بدشتوبر ساخته رئال مارسلو را جذب کرده. بایرن برنات و لواندوفسکی را جمعا با 18 میلیون گرفته، رئال 88 میلیون برای خامس رودریگز داده، بایرن با جمعا 40 میلیون نویر و بواتنگ را گرفته رئال 30 میلیون برای نیمکت نشین کردن ایسکو داده، بایرن اولیچ و دانته رو با 10 - 15 میلیون خرید رئال با 40 میلیون ژابی آلونسو را، و دقیقا همزمان باهم بایرن با 22 میلیون روبن را گرفته و رئال با 94 میلیون رونالدو !

پس این بازیکن فوق ستاره چرا نتوانسته این تیم کهکشانی را قهرمان کند؟ با این همه هزینه و گلچین کردن تمام ستاره ها اگر در هر بازی با نتیجه 10 بر 0 برنده نشوی یعنی یک شکست. در حالی که رئال در این مدت فقط یک قهرمانی لیگ داشته، 2 جام حذفی و یک اروپا. قهرمانی در لیگ داخلی برای بایرنی ها بی اهمیت است اما همواره تعجپ می کردم که چرا بازیکن های رئال برای قهرمانی در حذفی آنقدر خوشحالی می کنند و چنان از خود بی خود می شوند که جام را از بالای اتوبوس می اندازند و حتی متوجه نمی شوند که جام رفته زیر چرخ اتوبوس ! واقعا با این همه بازیکن از خود بی خود شدن صرفا برای فتح جام حذفی فاجعه نیست؟ در سمت مقابل توماس مولر در فینال لیگ قهرمانان بعد از گلی که به چلسی زد، تا حدی غیر عادی شادی کرد که این عمل خوشایند ما نبود و مورد نقد اکثر بایرنی ها قرار گرفت، اما....

این است فرق رئال و بایرن !
 

منبع