آن ها باز می گردند، همیشه بازمی گردند...

 

به گزارش وبلاگ کانون هواداران بایرن مونیخ در ایران٬ سوت پایان نیمه اول به صدا در می آمد. آلمانی ها تنها 15 دقیقه فرصت داشتند تا مسئله را هضم کنند. دو گل، در فاصله یک ربع، در برابر ایتالیایی که این بار می گفتند برای پس دادن تاوان همه اسلافش آمده بود. این همه نگون بختی و آلمانی که تنها و تنها به یک امید زنده بود، به امید گذشته...

کدام گذشته؟

نیمه دوم پر از شور آغاز شد. پر از امید. امید به تکرار معجزه برن در فینال 1954 برابر مجارهای جادویی، برابر فرانس پوشکاش، قهرمان بدون جام فوتبال. برابر همان تیمی که در دور مقدماتی 8 بار به دروازه شان رسیده بود، که در 10 دقیقه نخست فینال دو گل پیش افتاده بود. با نصحیت های پدرانه جوزپ سپ هربرگر فقید در رختکن، که ملت سرخورده آلمان را تنها قهرمانی زنده نگه می دارد. با گل به یاد ماندنی هلموت ران. با اولین جام جهانی که از دل جنگ خانمان سوز دوم نشات می گرفت.
 

نیمه دوم پر از شور آغاز شد. پر از امید. امید به تکرار یک چهارم نهایی جام جهانی 1970 برابر انگلستان، برابر پیتر بونتی نگون بخت. همان انگلستانی که مدافع عنوان قهرمانی بود. که 20 دقیقه مانده به پایان 2 گل پیش بود و در پایان 3 به 2 بازنده شد. با گل آغازگر قیصر، گل تلافی جویانه اووه سیلر و تیر خلاص گرد مولر. با انتقام فینال مشکوک ویملی. با صعودی که البته سرآغاز تراژدی تازه تری بود، شکست 4-3 برابر ایتالیا در نیمه نهایی. اما آن ها در جریان همان 4-3 هم بارها از شکست برگشته بودند. این رسم ابدی شان بود.

نیمه دوم پر از شور آغاز شد. پر از امید. امید به تکرار نیمه نهایی جام 1982 برابر فرانسه. برابر میشل پلاتینی. همان فرانسه ای که تا دقیقه 102، 3 به 1 پیش بود و در پایان، در نهایت بهت و حیرت کنار رفت. همان تقابلی که به معجزه کارل هاینس رومنیگه شهرت یافت. دیداری که آلمان و اشتلیکه در پنالتی هایش هم عقب افتادند و بازگشتند. فرانسه ای که سرخورده ترین تیم تاریخ فوتبال بود. آن ها تنها یک ربع با فینال جام جهانی فاصله داشتند و دو گل خورند.

بازنگشتند چرا که...

نیمه دوم که پر از شور آغاز می شد. پر از امید که از تک تک سکوها می بارید. امید به ارزش ابدی ژرمن ها که بازگشت بود. به حضور کلوزه قهرمان در قلب خط حمله. به تعویض پیش از موعد کاسانو که چراغ خانه ایتالیا را کم سو می کرد. به رگ های بیرون زده نئونازی هایی که دریافت دو گل از بالوتلی تیره پوست برایشان کم از شکست در جنگ نبود. به ساق های مسوت اوزیل که رهبر معنوی شان بود برای خلق تغییر. با این حال همه این آرزوهای خوب، یک ساعت بعد بر باد رفته بودند. آلمان بازنگشت. چرا که شباهتی به قهرمانان سابق نداشت. چرا که منطق را فدای احساس می کرد. چرا که بی محابا و بی هدف توپ می ریخت. چرا که دست و پایش را گم می کرد. چرا که رهبر نداشت. بازگشت ها هرگز اتفاقی نبوده اند. پشت صحنه همه رستگاری های آلمان ها همان نظم و دیسیپلینی بود که کلیشه فوتبال ماشینی را برایشان می ساخت. نظمی که قربانی احساس و شور بی حاصلشان شد و شکستی که دور از انتظار نبود. آلمان ها 45 دقیقه تمام، مثل شیر در بند، با چشمانی که بی تردید خوب نمی دید، به دیوار قفس آهنی شان کوبیدند و ناکام بازگشتند. به ارسال های بی ثمر چنگ زدند و به هیچ رسیدند. به همان چیزی که ایتالیا می خواست.

آن ها باز می گردند، همیشه بازمی گردند

آلمان باخت. به بخت تیره نسلی که با شکست به یاد آورده می شود، به اندوخته های ناچیز جوان ترهایی که راه قهرمانی را نمی دانند، به ذهن زیبای سرمربی که در ماقبل فینال ها به کما می رود. به ایتالیا. به تاریخ سیاهی که شرمی از تکرار ندارد. آلمان باخت تا جاده روشن یوگی لو برای منشافت به یک باره تاریک شود. تا یک نفر پیدا شود و از جای خالی بالاک گلایه کند. تا یک نفر دیگر او را هم مثل استادش کلینزمن معمولی بخواند، تا شاید یکی از همین روزها دیگر او و همه زیبایی هایش را در رختکن آلمان ها نبینیم. با این حال هیچ چیز هرگز برای آن ها تمام نخواهد شد. برای آلمانی که در نیم قرن از ویرانه های جنگ برخاست و با صلابت تر از رایش سوم قد علم کرد. برای آلمانی که سال ها دیوار شرم در قلب پایتختش فاصله انداخته بود و دوباره یک روز متحد شد. برای آلمانی که بازگشت از دل شکست پیشانی نوشتش است. یواخیم لو ممکن است جایش را به دتر فلیک یا هر کس دیگری بدهد، کلوزه شاید برای همیشه کنار بکشد، ترکیب شاید پر از جابه جایی ها شود، با این حال آن ها بازخواهند گشت. شاید تابستان بعد نه، بعدتر در برزیل، شاید جام ملت های 2016 در فرانسه و شاید حتی جام 2018 در روسیه. طلسم این همه شکست هم یک روز پایان می گیرد. سرانجام باز می گردند و انتقام می گیرند. به رسم عادت باستانی شان...