شوتزنی تاکتیک موفق ونگال

  

دو تیم میانه جدولی بایرن و فرانکفورت در این هفته از رقابتهای بوندسلیگا به مصاف هم رفتند. بایرن که چند شب قبل تر بازی برده را در زمین آ اس رم با شکست معاوضه کرده بود در این دیدار به دنبال کسب سه امتیاز مهم بود تا شاید با این پیروزی کمی شرایط خود را ایده آل کند. 

در آن سوی میدان اینتراخت فرانکفورت قصد داشت با استفاده از تجربه مربی خود میشائیل اسکیبه، بایرن زخم خورده را متوقف کرده و با کسب امتیاز آلیانس آرنا را ترک کند.
در این بازی ونگال از زوج فن بویتن و برنو در خط دفاع استفاده کرد و مارتین دمیکلیس را روی نیمکت نشاند. بایرن با سیستم 1-5-4 وارد میدان شد. آناتولی تیموشوک هافبک تدافعی تیم، تونی کروس هافبک بازیساز و شواین اشتایگر هافبک آزاد تیم بود. ریبری و مولر نیز از دو جناح به خط حمله اضافه می شدند.

بعد از دقایق ابتدایی بازی مونیخی ها توپ و میدان را در اختیار گرفتند. از نکات جالب توجه در این دیدار اضافه شدن مولر، اشتایگر و ریبری در زمان حمله بود که همین موضوع باعث می شد دفاع و هافبک های حریف به خاطر حضور چهار بازیکن بایرنی به لاک دفاعی فرو روند و در عین حال تیموشوک و کروس نیز با توجه به این عقب نشینی حریف خود را به صف مهاجمین اضافه کنند. برخلاف دیدارهای اخیر این بار فیلیپ لام از همان دقایق ابتدایی اقدام به نفوذ میکرد و در واقع بایرن، هجومی همه جانبه را در دستور کار داشت.

سرانجام روی پاسکاری مولر با تیموشوک این بازیکن با ضربه ای محکم توپ را به گوشه دروازه فرانکفورت فرستاد تا بایرن یک بر صفر جلو بیفتد. اما شادی باواریاییها دقایقی بیشتر طول نکشید و کگاس مهاجم مطرح این فصل فرانکفورت گل تساوی را به ثمر رساند.

سانتر بازیکن فرانکفورت با ضربه سر کگاس در شرایطی همراه بود که این مهاجم کوتاه قامت بین فن بویتن بلند بالا و فیلیپ لام قرار داشت و این توپ پس از برخورد به تیر دروازه دوباره به محوطه جریمه بایرن بازگشت و باز هم کگاس براحتی و بدون مزاحمت با ضربه پا گل تساوی را به ثمر رساند.

نکته منفی روی این گل در خواب بودن دو مدافع مرکزی بایرن در هنگام بازگشت توپ بود: اگر کگاس که از فن بویتن عقب تر است می تواند به توپ برسد چرا خود بویتن که نزدیکتر است به توپ نمی رسد؟! و چرا برنو هم در هنگام زدن ضربه سر و هم در هنگام گلزنی هنوز به محوطه جریمه نرسیده است؟! پس بایرن همچنان چوب دفاع ضعیف خود را میخورد. با این تفاسیر دو تیم به رختکن رفتند. 

لوئیس ونگال با شروع نیمه دوم تعویض درستی انجام داد و دمیکلیس را به جای فن بویتن به زمین وارد کرد. این تعویض از آن جهت انجام شد که هم بویتن در نیمه اول روی گل مقصر بود و هم اینکه دمیکلیس نسبت به فن بویتن پرتحرک تر است و می تواند در مهار کگاس ریزنقش و فرصت طلب موفقتر از یک مدافع بلند قامت و سنگین عمل کند.

نیمه دوم را بایرن بسیار هجومی آغاز کرد. در ابتدا به نظر می رسید که تیم بایرن برای باز کردن دروازه حریف به مشکل برخورده است، اما مربی هلندی تک اشتباه حریف را در نیمه اول بخوبی دیده بود و از همین رو شوت از راه دور را به بازیکنان خود دیکته کرده بود. (چرا که هم گل نیمه اول و هم گل آفساید گومز در نیمه نخست حاصل شوتزنی و ریباند شوتزنی بازیکنان بایرن بود).

با همین حربه بود که شوتهای تونی کروس و فرانک ریبری با واکنش نصفه و نیمه نیکولوف همراه شد و در بازگشت مولر و گومز گلزنی کردند. در حالیکه مهاجمین بایرن چندین موقعیت گل مسلم دیگر را نیز از دست دادند. تیموشوک گل آخر را نیز به نام خود ثبت کرد و بایرن با نتیجه چهار بر یک به برتری رسید.

بی تردید می توان گفت این بازی از بهترین نمایش های بایرن در این فصل بود و برخلاف چند دیدار قبلی ونگال تعویضهای بهتری انجام داد و با دید خوب و اتخاذ تاکتیک شوتزنی بایرن را به سمت پیروزی رهنمون ساخت. متاسفانه دفاع بایرن همچنان به اشتباهات فاجعه بار خود ادامه می دهد و اگر مسئولین این تیم زودتر به فکر ترمیم چنین دفاعی نباشند شاید مونیخی ها تنها باید برای کسب سهمیه اروپایی در این فصل رقابت کنند.