مصاحبه مشترک ونگال و روبن با نشریه کیکر

 

لوئیس ونگال یک روز پس از آنکه در رای‌گیری ورزشی‌نویسان آلمان عنوان مربی سال بوندسلیگا را کسب کرد، همراه با آرین روبن، گلزن هموطن کشورش که او نیز در خدمت تیم بایرن‌مونیخ است و عنوان بهترین بازیکن فصل گذشته را به خود اختصاص داده، در گفت‌وگوی مشترک با نشریه کیکر شرکت کردند. مصاحبه‌ای که روز گذشته در تازه‌ترین شماره این نشریه منتشر شد که مشروح آن در پی‌ می‌آید.

*آقای روبن، شما به عنوان مرد سال 2010 بوندسلیگا برگزیده شدید. کسب این عنوان برای شما چه اهمیتی دارد؟

روبن: کسب این مقام افتخاری بس بزرگ و چیزی زیبا است. نوعی تقدیر برای یک فصل فوق‌العاده عالی محسوب می‌شود. پارسال تنها یک بازی غایب بودم و ما می توانستیم همه بازی‌ها را ببریم. خیلی خوشحالم تا کسب این عنوان پیش آمدم. به نظرم این افتخار به تیم تعلق دارد.

*آقای ونگال، فکر می‌‌کنید انتخاب روبن برای این منظور درست بود؟

ونگال: بله. موثرترین بازیکن بوندسلیگا، روبن بود. او حتی در سخت‌ترین لحظات بازی‌ها، گلزنی کرد و نتایج را تغییر داد.

*شما در مورد انتخاب خود به عنوان مربی سال چه نظری دارید؟

ونگال: خوشحالم. کسب هر جایزه یا عنوانی خوشحال‌ کننده است ولی بیشتر از این بابت خوشحالم که بازیکنان، مرا برگزیدند. چنین حرکتی از نظر من معنای بالاترین تقدیر را دارد.

*یک سال قبل فکر می‌کردید در کنار کسب قهرمانی بوندسلیگا و جام حذفی، به عنوان بهترین مربی سال نیز برگزیده شوید؟

ونگال: خیر. فکر می‌کردم برای دسترسی به همه عناوین زمانی بیشتر باید طول بکشد. سالی که گذشت، غیرقابل تصور بود نه فقط برای من،‌ بلکه برای تماشاگران، هیات رئیسه باشگاه، بازیکنان و مطبوعات. در ماه اکتبر و نوامبر دچار بحران بودیم ولی در ماه مه قهرمان لیگ و جام حذفی شدیم و دیگر این که هیچگاه تا این حد نزد مردم محبوب نشدم.

*یک بازیکن و یک مربی برتر سال‌، ‌هر دو از هلند. چیزی که هیچگاه در گذشته وجود نداشته است.

ونگال: خب، این مسئله اتفاقی نیست.

روبن: ضمن اینکه باز هم ربط به بایرن‌ دارد. ما همگی در این تیم سالی فوق‌العاده را پشت سر گذاشتیم. در وهله نخست این مرهون مربی است که شرایط تیم را بهتر کرد.

ونگال:‌..و بایرن اکنون تیمی در آلمان است که قادر به پرداخت دستمزد به چنین بازیکن و مربی می‌شود.(لبخند می‌زند)

*راستی هلندی‌ها در آلمان با موفقیت‌هایشان محبوب‌تر از سال قبل نشده‌‌اند؟

روبن: نمی‌دانم، شاید اینطور باشد. اکنون بازیکنان هلندی زیادی در بوندسلیگا بازی می‌کنند. ما همه بازیکنانی عادی هستیم که خوب مورد استفاده قرار می‌گیریم.

ونگال: کنسول هلند در اینجا چندی پیش برایم تعریف می کرد از زمانی که روبن، فان بومل و ونگال در مونیخ هستند، وضعیت به گونه‌ای کاملا متفاوت شده است. شماها باور نمی‌کنید اکنون بایرن چه تعداد هوادار زیادی در هلند دارد. من مرتب ایمیل‌هایی را از کشورم دریافت می‌کنم که در آن نوشته شده است: هیچوقت فکر نمی‌کردیم زمانی برسد که بخاطر یک تیم آلمانی هورا بکشیم و جشن بگیریم.

*واقعا چنین اتفاقی روی داده؟

ونگال: بله. تازه هواداران آلمان در فینال جام‌جهانی 2010 طرفدار هلند بودند. این اتفاق به من می‌گوید مناسبات فیمابین بسیار بهبود یافته است. چیزی که در گذشته، تنها آرزویش را داشتیم. نسل آلمانی‌های‌ جدید نیز خیلی ‌دل‌نشین‌تر شده است. نسلی که مودب، فرو افتاده و قدرشناس بوده که من چنین نسلی را تحسین می‌کنم.

*این رقابت‌ گسترده در بین هلندی‌ها چگونه است؟

روبن: این رقابت آنجا هم است؛ ولی بنظرم نسبت به گذشته کمتر شده است. در گذشته میان آلمان و هلند همیشه رقابت و مناقشه وجود داشت. کار به جایی رسیده که تا حدی زیاد با آلمانی‌ها هم احساس هستم و به عنوان یک هلندی در آلمان احساس راحتی خیلی زیادی دارم. قبلا همیشه در جام‌های جهانی، هلندی‌ها از اینکه آلمان‌ها حذف شوند، خوشحال می‌شدند. این بار در رقابت‌های آفریقای‌جنوبی مردم هلند آرزو می‌کردند ما دو کشور به فینال بازی‌ها برسیم. چون خیلی به هم شبیه شده‌ایم.

*چه تفاوت عمده‌ای میان یک آلمانی با یک هلندی است؟

ونگال: یک هلندی وقتی حرف می‌زند، اول یک جمله می گوید که آخرش کلمه اما می‌ آورد؛ ولی یک آلمانی همیشه با واژه بله پاسخ داده و بعد به حرفش ادامه می‌دهد.این مدل حرف زدن در فوتبال همیشه چیزی خوب نیست. چون بازیکنان حالات و نگرش خاص خودشان را دارند. در واقع این آنها هستند که فوتبال بازی می کنند. مربی که بازی نمی‌کند. آنها مجبورند حرف خود را به مرحله عمل برسانند نه اینکه نمایش صرف بدهند.

روبن: آلمانی‌ها از نظم بیشتری برخوردار هستند. به غیر از این من تفاوت عمده‌ای نمی ‌بینم.

ونگال: یک بازیکن آلمانی از شور و اشتیاق بیشتری نسبت به همتای هلندی‌اش برخوردار است و به همین خاطر فضای کار اینجا برایم فوق‌العاده دلنشین است. بدین خاطر است که الان فان بومل از شور و اشتیاقی فراوان برای کار و تلاش در بازی برخوردار شده است. اگر او در هلند باشد،‌ یکی از پنج ‌بازیکنی است که چنین حسی دارد. در حالیکه در آلمان از هر پنج بازیکن، چهار نفر چنین حسی دارند. متوجه شدید چه چیزی گفتم؟

*کاملا. یک چیز خیلی جالب و منحصر به فرد فصل قبل برای شما چه بود؟

روبن: دور برگشت چیز عجیبی بود. آن موقع ما فوق‌العاده عالی بازی کردیم و مشکلات را به دست فراموشی سپردیم. آخر فصل هم نیز همه چیز روبراه بود و در خیلی از لحظات مهم حضوری به موقع داشتیم.

*برای شخص خود شما چطور؟

روبن: اولین بازی‌ام در بوندسلیگا که مقابل ولفسبورگ انجام شد،‌ اینگونه بود. بهتر از این دیگر امکان نداشت. در ‌آن بازی پس از مدت‌ها حفظ آمادگی، توانستم نشان دهم چه قابلیتی دارم. این نکته که کل سال را فوتبال بازی کنم و شور و اشتیاق داشته باشم، حسی فوق‌العاده زیبا بود.

*هفته قبل با مصدومیت پر سر و صدای مرتبط با تیم ملی هلند و قبل از جام‌جهانی روبرو شدید. بفرمایید شما دقیقا چه زمانی مصدوم شدید، ‌قبل از جام جهانی یا پس از آن؟

روبن: خودم هم نمی‌دانم. هنوز هم از این بابت گیج هستم. در حالیکه دردی ندارم، باید مدت‌ها دور باشم. در تعطیلات تابستانی همه چیز روبراه بود. واقعا خبر نداشتم چه اتفاقی افتاده.

*باخت در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل اینترمیلان ایتالیا و فینال جام‌جهانی برابر اسپانیا را چگونه هضم کردید؟

روبن: یادآوری این دو ناکامی هنوز هم دردناک است. دو دفعه به کسب جام خیلی نزدیک شدیم که هر دوبار باختیم. پس زمان می‌خواهد تا بتوان این غم و اندوه را رد کرد.

*این دو ناکامی سنگین‌تر از ناکامی‌های قبلی بود؟

روبن: این دو باخت، در حقیقت دو افتخار بزرگ بودند که می شد کسب کرد. هر دو ناکامی خیلی سنگین بود. به اضافه اینکه نسبت به کسب هر دو جام بسیار نزدیک بودیم. البته در هلند پس از فینال جام‌جهانی، مردم مثل قهرمانان از ما استقبال کردند. هرچند که ما این افتخار را بدست نیاوردیم. همراه با بایرن نیز قدرت زیادی نشان دادیم که در پایان دردناک بود که مقابل اینتر بازنده شدیم.

*الان هم بنظر می رسد این افتخار بزرگ از دست رفته در جام جهانی، شما را به حال خود رها نمی‌کند؟

روبن: بله. این موضوع مرتب در تلویزیون موقع گفت‌وگوها، مورد بحث قرار می‌ ‌گیرد و ناگزیر می‌شوم پاسخ دهم. باور کنید در آن بازی، شوت من زیاد هم بد نبود. اگر پنج سانتی‌متر بالاتر از دست کاسیاس،‌ دروازه بان اسپانیا زده بودم، توپ به قعر دروازه می‌رفت. آنجا بود که فهمیدم گاهی اوقات آدم در ورزش به شانس هم نیاز دارد. اگر آن توپ گل می‌شد، اکنون بخاطر همان گل یک کتاب نوشته می‌شد. با این حال به خود می‌بالم. به سختی کار کردم تا حتما در جام‌جهانی حاضر باشم. من صدرصد آماده نبودم؛ ولی برای تیم بازیکنی مهم برشمرده می‌شدم.

*در مدتی که در آلمان اقامت دارید، چه چیزی بیشتر از همه شما را متعجب کرده؟

ونگال: وقتی در اسپانیا بودم، فکر می‌کردم در کشور مهد فوتبال حضور دارم؛ ولی در آلمان فوتبال هنوز هم پابرجا است. هر هفته 69 هزار تماشاگر به ورزشگاه آلیانس آره‌نا مونیخ برای تماشا می‌آیند و دیگر ورزشگاه‌ها نیز، مملو از تماشاگر هستند که این امر بسیار دل‌انگیز است.

* خارج از فوتبال چطور؟

ونگال: غذاهای اینجا مرا متعجب می‌کند. گوشتی که آلمان‌ها می‌خورند،‌خیلی خوب است. آلمان‌‌ها اینجوری نشان می دهند اطلاعات و آگاهی کافی از خوراک ها و شیرینی‌جات دارند. چیزهایی که می‌توانی در کشورهای دیگر فقط تعریف‌اش را بکنی.

*آقای روبن، شما از چه چیز اینجا حیرت کرده‌اید؟

روبن: این که بایرن تماشاگران بسیار زیادی در آلمان دارد. همان تیمی که بزرگ است؛ ولی در عین حال یک خانواده بزرگ به حساب می‌آید.

*اگر می‌گفتند شما، بازیکن برتر را انتخاب کن، چه بازیکنی را برمی‌گزیدید؟

روبن: یکسری از لورکوزنی‌ها مثل تونی کروس، کیسلینگ دوره خوبی داشتند. باستین شواین اشتایگر ما نیز فصلی بسیار خوب داشت. توماس مولر هم بسیار مهم بود.

*... و شما از بین مربیان چه کسی را انتخاب می‌کردید؟

ونگال: ماگات با تیمش کار خیلی خوبی انجام داد. توماس توخل، سرمربی ماینس هم کاری جالب داشت. کریستیان گروس در اشتوتگارت نیز عملکردی خوب داشت. از بین این عده یکی را به عنوان مربی برتر انتخاب می‌کردم.

روبن: درست است. ماگات کارایی زیادی داشت. البته من از سبک کارش خوشم نمی‌آید زیرا شالکه فوتبال بازی نمی کند و تنها نتیجه می‌گیرد. بایرلورکوزن و وردبرمن بازی تماشاگرپسندتری نشان دادند.

*چه زمانی برایتان مثل روز روشن شد که روزی مربی فوتبال می‌شوید؟

ونگال: خیلی زود. تازه 13 ، 14 سال سن داشتم. من همیشه به تمرینات آژاکس زیر نظر رینوس میشل می رفتم و تماشا می‌‌کردم. همه دوستانم به حرکات بازیکنان خیره می‌شدند؛ ولی من نگاه می‌کردم ببینم رینوس میشل چه کار می‌کند. از این جهت خودم حتی معلم فوتبال در مدرسه فنی نیز شدم که مقدمه‌ای خوب برای کاری که در آینده می‌خواستم انجام دهم، شد. از این جهت به بازیکنان فقط از منظر بازیکن نمی نگرم، بلکه شرایط‌شان را به عنوان یک انسان در نظر می‌گیرم. آن‌موقع برای دستیابی به چنین هدفی همه توانم را گذاشتم. حالا هم همینطور است. رینوس میشل آن موقع بخاطر هرچیزی که مربوط به فوتبال می شد، استاد من بود.

*شما هم شاگرد خوبی برایش محسوب می‌شدید؟

ونگال: بله. من به عنوان شاگرد کار خیلی زیادی نکردم. به هرحال توانستم مدرک مربیگری‌ام را با نمره‌ای خوب بگیرم. واقعا می‌خواستم مربی خوبی شوم.

*می‌خواهید در گام بعدی سرمربی تیمی ملی شوید؟

ونگال:‌ بله. پس از کار با بایرن، امیدوارم بتوانم به این خواسته برسم و مربی تیم ملی کشوری شوم که بتوانم افتخاری را کسب کنم. برای این منظور خیلی از کشورها مثل آلمان برای این منظور وجود دارند.

*آقای روبن، دوست دارید در ‌آینده مربی شوید؟

روبن: هنوز دراین باره تصمیم نگرفته‌ام. همسرم می‌گوید وقتی کارم به عنوان بازیکن تمام شد، همه چیز دیگر تمام است. در این رشته واقعا باید صبر و تحمل زیادی داشت. باید دید که آینده چه خواهد شد و می‌توانم این کار را بکنم یا خیر.

*در اولین فصل حضورتان در آلمان به همه افتخارات رسیدید و اکنون تنها قهرمانی لیگ قهرمانان باقی مانده است...

ونگال: ... و در کنارش جام باشگاه‌های جهان. چقدر زیبا می‌شود با دو تیم مختلف بتوانم به این جام برسم. البته برای این منظور لازم است که قراردادم را با بایرن که تا پایان فصل آتی است، یک سال دیگر تمدید کنم.

روبن: واضح است که ما خواهان کسب موفقیت هستیم. در کنارش قهرمانی مجدد بوندسلیگا را نیز می‌خواهیم. البته دسترسی به چنین هدفی در دومین سال پیاپی سخت‌‌تر است.

*هیچ می‌دانستید مربی‌تان از اینکه می‌دید شما در محافل عمومی خواهان جذب بازیکنانی تازه هستید، تا حدی عصبانی بود؟

روبن: بله. کتمان نمی‌کنم ولی هیچ چیز را نیز طلب نمی‌کنم. اگر بازیکنی با کلاسی بالا بتواند به ما کمک کند،‌بدیهی است که استقبال می‌کنیم. ولی در عین حال این جمله را نیز بارها گفته‌ام که اکنون تیمی بسیار خوب داریم. جزو بزرگان اروپا هستیم؛ ولی بازهم می‌توانیم بهتر شویم.

*درچه محدوده‌ای می‌‌توانید بهتر شوید؟

روبن: آنچه پارسال برای من تازگی داشت، بازی‌های بودند که در آن من اصلا خوب نبودم، ولی گل‌های مهمی زدم. گلزنی بیشتر وظیفه من است. قرار نیست که همیشه زیبا باشد، پس آنچه برای من مهم است، برای تیم هم حائز‌ اهمیت دارد.

*از چه چیز مونیخ بیشتر از همه خوش‌تان می‌آید؟

ونگال: ادب و نزاکت مردم اینجا بسیار زیبا است. آنها خودشان صف می بندند و آن را مرتب می‌‌کنند. از این گذشته، شهر بسیار تمیز است به طوری که شما روی در و دیوار هیچ پوستری را آویزان نمی‌بینید. جرم و جنایت هم بسیار محدود است.

روبن: مردم این جا خیلی مهربان و دوست‌داشتنی هستند. مردم مونیخ در صلح و صفا زندگی می‌کنند و دیگر اینکه اینجا مرتب باران می‌آید.