یادداشت روز: مونیخ و لحظه شماری های بی پایان

هر اتفاقی در بازی برگشت شکل بگیرد نمی تواند نمایش پر صلابت یوپ هاینکس را در بازگشت عاشقانه او زیر سوال ببرد و البته در آن طرف ضعف زیر ساختی بایرن برای حضور در سطح اول اروپا را نادید گرفت، اما اگر از افسانه هاینکس و خواب زدگی تلخ مدیران بایرن بگذریم چرا لحظه شماری برای دیدن دوباره تیم همیشگی بایرن به پایان نمی رسد؟  

بی انگیزه، بی برنامه و جدا شده از هویت، شکست سنگین در پاریس، خروج آنچلوتی و هیجان انگیزترین خبر، بدون شک بازگشت هاینکس، خالق ترسناک ترین بایرن و فاتح سه گانه تاریخی به اندازه ای نوید بخش شادی بود که  حضور پیرمرد جاودان بر روی نیمکت باواریا می توانست مرهمی برای فراموشی خاطرات تلخ باشد، اما  حضور پوپ شروع ثانیه شمار خروج مرد دوست داشتنی نیز بود، اکنون در انتهای فصل قرار داریم و فصل آتی هاینکس در دنیای خارج فوتبال قدم می زند، هاینکس کمک کرد تا فصلی را با افتخار او پشت سر بگزاریم و فارغ از پیروزی و شکست به فوتبال لبخند بزنیم اما مرد قهرمان که حضور دوباره او بر روی نیکمت بایرن به خودی خود افتخاری است خواهد رفت و بایرن خواهد بود و داستان همیشگی....

چه اتفاقی افتاد که از فصل 2013 به این سو تیم با شکوه به شرایطی دچار شده است که اینگونه در باتلاق نیمه نهایی گرفتار شده است، بازی رفت برابر رئال اگر از داوری به شدت ضعیف و بد شانسی محض عبور کنیم خواهیم دید یوپ چه دست خالی برای جایگزینی مهره های خود بر روی نیمکت داشت، چگونه به فاصله 30 دقیقه دو تعویض اجباری بر روی دست سرمربی به جا ماند و اینکه چرا مهاجمی با انگیزه ای مانند مانزوکیچ در خط حمله نیست؟

بازی رئال و بایرن نشان دو تیمی که از نظر امکانات در یک سطح هستند چگونه با مدریتی صحیح می تواند یکی به افتخار، درآمد، جام، برآورده کردن عطش موفقیت و فاصله گرفتن از رقبا تبدیل شود و دیگری به هدر دادن سرمایه و فرصت سوزی بدل گردد، کافی است نگاهی به 4 سال پس از 2013 نگاهی بیاندازیم، خواهیم دید پرسشهای بی پاسخ فراوانی در برابر ماست و با تاسف فراوان می توان فهمید که بایرن می توانست اکنون در سطح اروپا چیزی به جز 3 نیمه نهایی به دست آورد و با تلخی گفت اگر هاینکس قرار است امسال برود می شد 4 سال بیشتر سابقه مربیگری بایرن در کارنامه او دید، به جز تلخ ترین پرسش که جبرای برای آن نیست می توان به لیست خود مجموعه دیگری از سوالات اضافه کرد و از کادر تصمیم گیرنده بایرن پرسید.

1. چگونه شوان اشتایگر رهبر مقتدر خط میانی و یکی از شناسنامه های بایرن از تیم جدا شد؟
2. چرا روبرت لواندوفسکی نزدیک به 2 فصل است نغمه جدایی سر داده است و انگیزه لازم در او دیده نمی شود؟ ، یا بایرن مونیخ در سطح تیم های اول نیست که انگیزه لازم برای به دست آوردن موفقیت در بازیکن ها ایجاد شده باشد یا اینکه ضعف رسانه ای، مدیریتی و ... توان کنترل این شرایط را ندارد.
3. چرا مانزوکیچ از بایرن جدا شد و تلاشی برای گرفتن مهاجمی مشابه او انجام نمی شود؟
4. روبن و ریبری در بخش زیادی از فصل را به خاطر مصدومیت از دست می دهند و از نظر سنی و نه از نظر جسمی بازیکن های 90 دقیقه نیستند، اکنون جانشین های آنها در بایرن چه کسانی می باشند؟ گنبری، خامس، کومان؟
5. چگونه از بیخ گوش بایرن سانه و دی بروین به لیگ جزیره رفتند؟ اکنون به خدمت گیری آنها برای بایرن چه هزینه ای در بر خواهد داشت؟
6. افت شدید ماریو گوتزه و تبدیل گلزن ماراکانا به نیمکت نشین دورتموند، پرسشی که باید پرسید؟
7. مصدومیت بی وقت، بازیکن های بی جانشین، تیم پر و بی جانشین، برنامه خرید بایرن چیست؟ ماسکارل از اینتراخت فرانکفورت؟
...

به لیست بالا می توان دهها پرسش دیگر افزود و در پایان به یک نتیجه گیری رسید، مشکل فراتر از نیمکت و سرمربی است، شاید نیاز باشد همچنان که در سال 96 خروج بکن باوئر به بایرن برای رشد کمک کرد امروز نیز شاید تغییر استراتژی که در سطح کلان باشگاه بود.

آمار، مالکیت، تخته های رنگی، رده بندی، اینها را کنار بگذاریم، فوتبال و نمایش تو چیز دیگری است، نه نیازی به گفتن افسانه و اسطوره است و نه نیازی برای خلق عنوان رسانه ای است، مرد جاودان نیازی به هیچ پیشوند و پسوند ندارد خود او به تنهایی نمایش اقتدار است، کسی که از نام بایرن عبور کرد و  نام پر صلابتش برای مونیخ افتخاری است، فوتبال تو خاطره بود و تجربه آن چیزی بیش از کسب جام بود، نیازی به کمک گرفتن از کلمات نیست، تنها کافی است گفته شود یوپ هاینکس