پنج گل برای پنجم شدن

 

در هفته پایانی نیم فصل اول بوندسلیگا دیدار بایرن و اشتوتگارت از چند جهت بسیار حائز اهمیت بود. اول اینکه در شب قبل دورتموند صدرنشین دومین شکست فصل را متحمل شده بود و فرصتی شد برای سایر رقیبان تا فاصله خود را با این تیم کم کنند. 

از طرفی اشتوتگارت در این دیدار برنو لابادیا را به عنوان سومین مربی فصل روی نیمکت خود می دید و این مربی به هیچ عنوان دوست نداشت در اولین تجربه خود در ورزشگاه مرسدس بنز طعم شکست را بچشد. اما مهمترین موضوع این بود که دوتیم سه روز دیگر نیز درجام حذفی به مصاف یکدیگر خواهند رفت و این دیدار می تواند پیش زمینه و تمرینی برای بازی بعدی باشد.

در این مسابقه بایرن بدون دو هافبک خلاق خود (اشتایگر و تونی کروس) به میدان رفت. برنو لابادیا با توجه به چیدمانهای این فصل بایرن که معمولا با یک مهاجم بازی میکند، تیمش را با آرایش 2-4-4 به میدان فرستاد البته مدافع چپ این تیم از همان ابتدای بازی که مشخص شد مولر بجای بازی در سمت راست به عنوان مهاجم مکمل کار میکند یک خط جلوتر آمد تا اشتوتگارت با ترکیب 2-5-3 بتواند خط میانه را از آن خود کند. این تاکتیک از همان شروع بازی برای اشتوتگارت نتیجه داد و این تیم بازی را با قدرت آغاز کرد.

با این روش سمت راست بایرن در تمام طول نیمه اول از کار افتاد و آلتینتاپ بیکارترین بازیکن میدان شد. لام نیز تنها به فکر دفاع کردن بود و از طرفی به علت سرعت کم تیموشوک در مرکز دفاع، مشخص بود که لام اجازه نفوذ ندارد تا شاید در مواقع ضدحمله بتواند به یاری تیموشوک بیاید.

در شرایطی که بیشتر زمان بازی در سمت راست تیم بایرن سپری می شد و هر دو تیم در این منطقه از نفوذ عاجز بودند ونگال سیستم تیم خود را تغییر داد و آن هم به این شکل که بایرن تا میانه میدان از سمت راست خود حرکت می کرد و بعد از آن توسط پاسهای عرضی بومل و اوتل توپ به جناح مخالف منتقل می شد و ریبری با سرعت خود روال بازی را کم کم تغییر داد. درحالیکه اشتوتگارت بهتر بازی می کرد این بایرن بود که روی سماجت توماس مولر و پاس در عمق او توسط گومز به گل رسید. با این گل شیرازه و تمرکز تیم اشتوتگارت از بین رفت و دقایقی بعد گومز حرکت مولر را با سماجت در پیگیری توپ جبران کرد و این بار او با پاس عرضی سازنده گل برای توماس مولر شد. ولی این پایان کار نبود و فرانک ریبری با حرکت در عرض و ضربه ای محکم گل سوم بایرن را به ثمر رساند تا میزبان نیمه اول را با ناامیدی محض به پایان ببرد.

می توان گفت بازی بایرن در ابتدای نیمه اول در نبود تونی کروس و اشتایگر از خلاقیت به دور بود و به همین دلیل اوایل بازی مونیخیها رو به پاسهای بلند آوردند که این تاکتیک براحتی خنثی شد. ضمن اینکه در نیمه نخست سماجت مولر و گومز دو گل خوب را برای بایرن به ثمر آورد تا روال بازی کاملا تغییر کند.

در نیمه دوم پرانیچ بجای آلتینتاپ (که بدترین بازیکن میدان بود) وارد زمین شد. اشتوتگارت در این نیمه قصد داشت با اتکا به قدرت بدنی بازیکنانش و سرعت آنها نتیجه را جبران کند. این خواسته خیلی زود نتیجه داد و روی یک ضد حمله و جا ماندن برنو و تیموشوک اشتوتگارت به گل رسید اما بایرن خیلی زود روی پاسهای ریبری و مولر و گلزنیهای گومز اختلاف را به چهار گل افزایش داد تا میزبان عملا امیدی برای ادامه بازی نداشته باشد. ولی لابادیا با دو تعویض خوب و ونگال با دو تعویض بد (بیرون آوردن مولر و گومز) روند بازی را تغییر دادند تا اشتوتگارت به دوگل دیگر برسد اما اختلاف آن قدر زیاد بود که شاگردان لابادیا نتوانستند از شکست پنج بر سه بگریزند.

با اینکه بایرن بعد از مدتها در زمین اشتوتگارت به یک پیروزی پرگل رسید ولی با کمی دقت متوجه میشویم که در نیمه دوم بایرن بازی را به هیچ وجه خوب به پایان نبرد و در واقع در نیمه مربیان سه بر دو مغلوب حریف شد. باید گفت دفاع بایرن تحت هر شرایطی یک فاجعه است و اگر قدرت خط میانه و حمله این تیم نباشد بایرن در جایگاهی به مراتب پایین تر از پنجمی جای میگیرد. با این اوصاف باید دید در دیدار جام حذفی دو تیم چه خواهند کرد. آیا بایرن بازهم اشتوتگارت را خواهد برد یا این تیم انتقام خود را از غول باواریا می گیرد؟